Απάντηση σε αυτούς που Επενδύουν Ιδεολογικά στην Αγνοια

Αγνοια

Του Γιώργου Λακόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Συνδικαλιστές ή ακτιβιστές; Κινητοποιήσεις ή γιουρούσια; Αγωνιστική δράση ή τσαμπουκάδες; Μάχιμοι πολίτες ή σαλταδόροι; Αριστερή κουλτούρα ή νοοτροπία επιδρομής; Τα διλήμματα αφορούν το ΠΑΜΕ, μετωπικό σχήμα του ΚΚΕ στον εργατικό χώρο. Επανεμφανίστηκε την Τετάρτη με την ίδια πρακτική που τείνει να γίνει αυτοσκοπός του: ομάδα μελών του εισέβαλε στον χώρο όπου συνεδρίαζαν οι - λεγόμενοι - κοινωνικοί εταίροι για το κρίσιμο ζήτημα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και σταμάτησε τη διαδικασία.

Η κατάληψη του χώρου... υπέρ των εργαζομένων ανέστειλε μια συζήτηση που ενδιαφέρει άμεσα τους εργαζόμενους. Δεν έχουν αυταπάτες για το αποτέλεσμά της, αλλά στη συλλογική συνείδηση ο κοινωνικός διάλογος είναι κατάκτηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Και εξ αντικειμένου, είναι το πεδίο στο οποίο μπορεί να αναδείξει τις επιδιώξεις του και να εξασφαλίσει αποδοχή και μαζικότητα.

Οι καθοδηγητές του ΠΑΜΕ, για λόγους που μόνο οι ίδιοι κατανοούν, υπονομεύουν αυτές τις διαδικασίες χωρίς να έχουν να βάλουν κάτι άλλο στη θέση τους. Αποκλείοντας στα λιμάνια τους ξένους τουρίστες, κλείνοντας τις πόρτες στους αρχαιολογικούς χώρους ή μπουκάροντας σε συνεδριάσεις στις οποίες μετέχει η εκλεγμένη ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, ακυρώνουν την - όποια - παρεμβατική ισχύ τους. Κάτι το οποίο, ούτως ή άλλως, κάνουν διχάζοντας τους εργαζόμενους με χωριστές εκδηλώσεις, ανεδαφικές διεκδικήσεις και άστοχες κινητοποιήσεις.

Ο συνδικαλισμός είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και σε περιόδους κρίσης είναι ίσως η μοναδική ασπίδα για τις δυνάμεις της εργασίας. Το ΠΑΜΕ τον αντιλαμβάνεται ως άσκηση βίας. Ως δυναμική επιβολή της μοναδικής αλήθειας. Κατ' αυτό τον τρόπο, η οργάνωση απλώς ενισχύει την περιχαράκωσή της - εκτός αν αυτό θέλει. Αλλά και το ΚΚΕ που της παρέχει ιδεολογική και πολιτική κάλυψη έρχεται σε αντίθεση με τις διακηρύξεις του υπέρ της προστασίας των εργαζομένων. Κανείς δεν προστατεύεται με τη βία και την αυθαιρεσία. Κανένα λαϊκό αίτημα δεν προωθείται διά της επιδρομής γεροδεμένων τύπων. Απλώς, ρίχνουν νερό στον μύλο όσων η κοσμοθεωρία τους ορίζει ως ταξικούς αντιπάλους των εργαζομένων. Αλλά και χίλια δίκια να έχει το ΠΑΜΕ και χίλιους λόγους το ΚΚΕ να το στηρίζει, χάνονται με τις πρακτικές που υιοθετούν. Αν αυτός ο τρόπος είναι τρόπος της σημερινής κομμουνιστικής Αριστεράς, είχε δίκιο ο νομπελίστας συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου που έλεγε πρόσφατα: «Η Αριστερά δεν έχει ιδέα σε ποιο κόσμο ζει». 

Απάντηση

Κύριε Λακόπουλε: είμαι ένας εβδομηντάχρονος συνταξιούχος του ΙΚΑ, και έχω τη γνώμη ότι είμαι ενεργός πολίτης, πάρτε μόνο σαν παράδειγμα το γεγονός ότι οι γραμματικές μου γνώσεις είναι ΣΤ’ δημοτικού και τολμώ. Μου αρέσει στη ζωή  να ψάχνω και να μελετώ το τι, πως και το γιατί. Αυτό με βοήθησε να έχω θάρρος και αυτοπεποίθηση και έρχομαι στο θέμα: αναφέρετε τον νομπελίστα συγγραφέα Ζοζέ  Σαραμάγκου και πόσο δίκιο έχει για την Αριστερά: είναι μια άποψη καθόλα σεβαστή, για όποιον δίποτε ήθελε να την εκφράσει, ακόμη και εγώ ο σχεδόν αναλφάβητος. Το ότι έχει βραβευτεί με Νόμπελ, …δεν έχει κάποια ιδιαίτερη αξία η γνώμη του, το αντίθετο ισχυρίζομαι εγώ για τον απλούστατο λόγο: [ποιος του έδωσε το βραβείο και γιατί;] Σίγουρα αυτοί που τον βράβευσαν δεν ήταν και συμπαθούντες της κομμουνιστικής αριστεράς!...

Κατά το παρελθόν βραβευμένοι τίμιοι άνθρωποι, τα  βραβεία αυτά τα έχουν επιστρέψει γιατί δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με αυτούς που τους βράβευσαν. […]

Αντιγράφω μια σας παράγραφο για να σας δώσω την απάντηση, αν και αμφιβάλω ότι δεν την γνωρίζετε.

Λέτε:   

Οι καθοδηγητές του ΠΑΜΕ, για λόγους που μόνο οι ίδιοι κατανοούν, υπονομεύουν αυτές τις διαδικασίες χωρίς να έχουν να βάλουν κάτι άλλο στη θέση τους.

Απαντώ: ποιος υπονομεύει ποιόν; ΥΠΟΝΟΜΕΥΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ:   κάνω κάτι που βλάπτει την τάξη που με εμπιστεύτηκε για το κοινό μας όφελος, …γίνομε σύμμαχος με τον αντίπαλο και τους μηχανισμούς του, (…) και από κοινού: τρομοκρατώ, εκβιάζω, μέχρι να πετύχω τον υπονομευτικό μου στόχο.

Η ΑΛΛΗ ΘΕΣΗ του ΠΑΜΕ: καταγγέλλω την υπονόμευση και επειδή δεν έχω μηχανισμούς, προσπαθώ με όποιο τρόπο να ακουστεί η καταγγελία μου, έχω το δίκιο με το μέρος μου, άρα και την στήριξη αυτών που απευθύνομαι. (εννοείτε ότι ο αντίπαλος θα συνεχίζει το υπονομευτικό του έργο) (…) (θα γράφει διάφορα αποπροσανατολιστικά) έτσι δεν είναι κύριε Λακόπουλε;…

και η ΠΡΟΤΑΣΗ: Γυρίστε την πλάτη στους συμβιβασμένους εργατοπατέρες, κάντε την οργή σας δύναμη. ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑ! ΕΡΓΆΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ! (αυτό πονάει πολύ) όμως άδικα, αυτή είναι η πραγματικότητα….

Κύριε Λακόπουλε, από τα σαράντα χρόνια εργάσιμου βίου, τα τριάντα ήμουν συνδικαλιστής, αισθάνομαι περήφανος που υπηρέτησα τους συναδέλφους μου όπως ακριβώς τους είχα υποσχεθεί. Ταξικά! Ναι, ταξικά γιατί η κοινωνία που ζω είναι ταξική.

Σας θυμίζω τα πρώτα χρόνια πριν καταργηθεί ο αληθινός ταξικός κοινωνικός διάλογος: όπου κάθε αρχή του χρόνου, οι εκπρόσωποι των δύο κοινωνικών τάξεων, η εργατική και η εργοδοτική, κάθονταν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης και συζητούσαν για την χαμένη αγοραστική αξία που είχε υποστεί ο εργαζόμενος από της διάφορες οικονομικές αναπροσαρμογές. Αναπροσαρμογές που δεν ήταν άσχετες με τον συνομιλητή εργοδότη, από το σπορ αυτό είχε κερδίσει πολλά. (ήταν συνήθως αέρας κοπανιστός, μεταλλαγμένος σε χρήμα) ας μην το αναλύσουμε εδώ.

 Σε αυτή τη θεσμική διαπραγμάτευση, ο εργαζόμενος έπαιρνε πίσω το χαμένο του εισόδημα και τσιμπούσε και κάτι πάρα πάνω γιατί οι ανάγκες της ζωής του το απαιτούσαν.

Κοντολογίς: ο εργαζόμενος κάθε αρχή του χρόνου απαιτούσε θεσμικά, αναπλήρωση και αύξηση του εισοδήματος του.

Ενώ με την έναρξη του κοινωνικού εταιρισμού, που πρόθυμα και με το αζημίωτο, υποθέτω, βλέπε (of or) οι εργατοπατέρες «κοινωνική εταίροι» των εργοδοτών και των κυβερνήσεων, τα δίνουν πίσω όλα, μισθό, οχτάωρο, κτλ γνωστά, δεν αξίζει να ασχοληθώ.

Θα πω μόνο ότι αισθάνομαι περήφανος που είχα την τιμή να είμαι και εγώ μέσα στους πρώτους συναδέλφους, που προβλέψαμε και εκτιμήσαμε σωστά ότι οι εργατοπατέρες θα τα ξεπουλήσουν όλα. Έτσι γεννήθηκε το ΠΑΜΕ.   

Δικαιολογίες θα υπάρξουν πολλές, αντέχουν μόνο στο μονόλογο, στο διάλογο όχι. γιαυτό και αποφεύγεται ο διάλογος όπως ο διάβολος το λιβάνι!..