Βάλε φρένο στους διαχειριστές της φτώχειας… αν δεν μπορείς να τους διακρίνεις… δεν είναι δύσκολο, -  εύκολο είναι! …κλείσε τα αυτιά και τα μάτια σου σε όλους εκείνους που ακόμη και σήμερα έχουν το θράσος να ‘’λιβανίζουν’’ τον αρχιτέκτονα της φτώχειας μας… την Ευρωπαϊκή Ένωση.   

Η κυβέρνηση ανακοινώνει αυτές τις μέρες μια σειρά από μέτρα για τη διαχείριση της πιο ακραίας φτώχειας, που εστιάζουν στη σίτιση και την προσωρινή στέγαση των αστέγων.

Οι άστεγοι αυξήθηκαν σημαντικά τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Μεταξύ τους βρίσκονται χιλιάδες πρώην εργαζόμενοι και μικροεπαγγελματίες, που έχασαν κάθε πηγή εισοδήματος και κατ' επέκταση το σπίτι στο οποίο έμεναν, είτε ήταν δικό τους είτε το νοίκιαζαν.

Για όλους αυτούς, η κυβέρνηση υπόσχεται να εξασφαλίσει ένα κατάλυμα για 20 μέρες, ενώ υπόσχεται την προώθησή τους σε άλλες βραχυπρόθεσμες δομές. Ταυτόχρονα, η ενίσχυση των προγραμμάτων για τη σίτισή τους θα πραγματοποιηθεί δίνοντας 20 εκ. ευρώ σε φιλανθρωπικές οργανώσεις και ΜΚΟ που διοργανώνουν συσσίτια. Τα μέτρα αυτά δεν πρόκειται, βεβαίως, να αντιμετωπίσουν ουσιαστικά τη φτώχεια, ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον. Ούτε βεβαίως το λεγόμενο «κοινωνικό μέρισμα» θα μπορέσει να αποκαταστήσει τις μεγάλες απώλειες των εισοδημάτων που έχουν υποστεί τα εργατικά - λαϊκά στρώματα τα τελευταία χρόνια.

Αυτά τα μέτρα συνιστούν συνταγή διαχείρισης - ανακύκλωσης της ακραίας φτώχειας, συνταγές που έχουν αξιοποιηθεί σε πολλά καπιταλιστικά κράτη, είτε βρίσκονται σε κρίση είτε σε ανάπτυξη.

Ολα τα κόμματα αστικής διαχείρισης ανταγωνίζονται για το ποιος έχει το καλύτερο πρόγραμμα διαχείρισης της φτώχειας, ονομάζοντάς το μάλιστα «κοινωνική πολιτική». Ολοι επενδύουν πάνω στις μειωμένες απαιτήσεις που έχουν κυριαρχήσει στους εργαζόμενους όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης.

Για παράδειγμα, στις 3/6/2013, ο Αλ. Τσίπρας έλεγε από τη Δραπετσώνα: «Ενα χρόνο πριν στην Αθηναΐδα (...) καταθέσαμε (...) μια δέσμη μέτρων με κεντρικό μας σύνθημα ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη να σταματήσουμε την καταστροφή και να ανοικοδομήσουμε την Ελλάδα. Να επαναφέρουμε, δηλαδή, όσο πιο γρήγορα το βιοτικό επίπεδο των Ελληνίδων και των Ελλήνων (...) Σήμερα (...) δυστυχώς δεν μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο (...) Σήμερα είμαστε αναγκασμένοι να έχουμε ως προτεραιότητα να επουλώσουμε τις πληγές από την καταστροφή». Για όλα τα παραπάνω, παρουσίασε ένα «χάρτη αξιοπρεπούς διαβίωσης» και ανήγγειλε δημόσια διαβούλευση με ΜΚΟ, φορείς και την Εκκλησία.

Το κάδρο συμπληρώνουν οι προγραμματικές θέσεις της «κεντροαριστερής» «Ελιάς», η οποία, στο κεφάλαιο «για την κοινωνία της συνοχής, της αλληλεγγύης, της φροντίδας», προτείνει μέτρα όπως: «Δημιουργία εθνικού συστήματος κοινωνικής φροντίδας», «θεσμοθέτηση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», «παρεμβάσεις για ανακούφιση ανέργων» κ.ά.

Το εργατικό-λαϊκό κίνημα βεβαίως και πρέπει να παλεύει για άμεσα μέτρα ανακούφισης γι' αυτούς που υποφέρουν, να αναπτύσσει πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στους ανέργους, στους άστεγους, διεκδικώντας ταυτόχρονα και ουσιαστικά μέτρα για την προστασία των ανέργων, παλεύοντας ενάντια στην ανεργία, για την ουσιαστική αποκατάσταση εισοδημάτων κ.λπ.

Είναι, όμως, αναπόφευκτο ότι κάθε πολιτική δύναμη που θέλει να διαχειριστεί το σημερινό αντιλαϊκό καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης να μην μπορεί ούτε καν να υποσχεθεί την αντιμετώπιση της φτώχειας και της ανεργίας. Τα μέτρα λοιπόν διαχείρισης της φτώχειας είναι στρατηγική επιλογή και μονόδρομος για τις αστικές κυβερνήσεις και την ΕΕ, προκειμένου να διαφυλάσσεται η λεγόμενη «κοινωνική συνοχή».

Το μεγάλωμα της φτώχειας και η διαχείρισή της, με μέτρα που τη συντηρούν και την αναπαράγουν, είναι φαύλος κύκλος στον καπιταλισμό, που θα σπάσει μόνο αν ο λαός αποφασίσει με την πάλη του να τσακίσει το σύστημα που τον τσακίζει.

                        ’’ΑΛΉΘΕΙΕΣ’’ με ΜΕΓΑΛΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

                                 ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ  

Δεδομένα τα αντιλαϊκά μέτρα ακόμα και χωρίς μνημόνια

Μιλώντας χτες σε εκδήλωση, είπε ότι οι ανατροπές που προωθεί η κυβέρνηση είναι ίδιες με αυτές στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ και υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικός ήταν ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης, σε ομιλία που έκανε χτες στο «Deree College» για το χαρακτήρα, τη σκοπιμότητα των αντεργατικών ανατροπών που επιβλήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και κυρίως για τα χειρότερα που περιμένουν τους εργαζόμενους, αν δεν ανασυνταχθούν για να εμποδίσουν και να ανατρέψουν την κυρίαρχη στρατηγική.

Ο Γ. Βρούτσης είπε στην ομιλία του: «Θέλω να είμαι σαφής και ειλικρινής. Και εάν ακόμη δεν υπήρχε η πίεση των εκπροσώπων των δανειστών, εάν δεν υπήρχαν μνημόνια και υποχρεώσεις, θα έπρεπε μόνοι μας να προχωρήσουμε προς την κατεύθυνση αυτή. Των αλλαγών και μεταρρυθμίσεων σε όλο το φάσμα της οικονομικής, κοινωνικής, αλλά και πολιτικής ζωής του τόπου.

Από εδώ και μπρος, λοιπόν, οφείλουμε να διοχετεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις στην ολοκλήρωση αυτών των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Χρειάζεται η ωρίμανση και το "δέσιμο" όσων αλλαγών έχουν ήδη γίνει, η αφομοίωσή τους από την αγορά και την οικονομία, ώστε να καταστούν λειτουργικές και αποτελεσματικές. Με ψυχραιμία, κοινωνική συνεννόηση και αποφασιστικότητα. Και κυρίως χωρίς "πισωγυρίσματα". Γιατί οι μεγάλες ευκαιρίες δεν δίνονται δεύτερη φορά».

Ο υπουργός Εργασίας ομολογεί ότι τα αντεργατικά μέτρα ήταν αναγκαία από τη σκοπιά του κεφαλαίου και γι' αυτό θα έπρεπε να είχαν προχωρήσει νωρίτερα, ανεξάρτητα από την κρίση και τη στάση των δανειστών. Επιπλέον, ο Γ. Βρούτσης απειλεί έμμεσα τους εργαζόμενους να κάτσουν στ' αυγά τους, προειδοποιώντας για τον κίνδυνο «πισωγυρίσματος».

Στο ίδιο πνεύμα είναι και η «ανάλυση» που έκανε στην ομιλία του για την ανεργία. Οπως είπε, «εάν όλες αυτές οι αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που σήμερα πραγματοποιούμε, στην παραγωγή, στην οικονομία, στο κράτος και την απασχόληση, είχαν γίνει εγκαίρως και οργανωμένα, ο αντίκτυπος της κρίσης θα ήταν ηπιότερος. Οι επιπτώσεις θα ήταν πιο διαχειρίσιμες. Και η ανεργία θα ήταν αρκετά μικρότερη».

Ο Γ. Βρούτσης προσπαθεί να ενοχοποιήσει τις κατακτήσεις και τους αγώνες των εργαζομένων για την κρίση και τον τρόπο που τη διαχειρίζεται η κυβέρνηση, σπέρνοντας το φόβο ότι τα δεινά θα συνεχιστούν, αν μεγαλώσει η απαιτητικότητα των εργαζομένων και δε συμβιβαστούν με τους μισθούς πείνας, τις συντάξεις - επιδόματα και τη θεόρατη ανεργία.

Κάνουν ό,τι γίνεται σε όλη την ΕΕ

Λίγο πιο κάτω, ο Γ. Βρούτσης ομολόγησε ότι τα αντεργατικά μέτρα είναι ενιαία στρατηγική στα κράτη - μέλη της ΕΕ, λέγοντας ότι «σε όλες τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες επιχειρούνται παρόμοιες αλλαγές». Εξέφρασε, μάλιστα, το παράπονο ότι εκεί το κίνημα είναι πλήρως ενσωματωμένο, σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου οι αγώνες των εργαζομένων, με τη συμβολή του ΠΑΜΕ, έβαλαν σοβαρά εμπόδια και καθυστέρησαν τα αντιλαϊκά μέτρα.

Οπως λέει αναφερόμενος σε άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, «έχουμε και εκεί αντιπαραθέσεις, πολλές φορές σκληρές. Ωστόσο, έχουμε και συναινέσεις, έχουμε ανοιχτό και ειλικρινή δημόσιο διάλογο, κλίμα εμπιστοσύνης. Ακόμη και στις πιο δύσκολες αποφάσεις.

Από την άλλη, εδώ στην Ελλάδα, γίνεται δαιμονοποίηση οποιασδήποτε μεταρρύθμισης στους θεσμούς της απασχόλησης, αλλεργικές αντιδράσεις και μόνο στο άκουσμα της λέξης "ευελιξία"». 

Επομένως, νοιάζονται για ένα εργατικό, λαϊκό κίνημα που θα δρα στα μέτρα τους, δηλαδή στα μέτρα της ταξικής συναίνεσης για το αυγάτισμ0α του καπιταλισμού. Εχουν δυσκολία σ' αυτό, γιατί στην Ελλάδα υπάρχει το ΠΑΜΕ, υπάρχει το ΚΚΕ.

Κατά τα άλλα, ο Γ. Βρούτσης απαρίθμησε όλα τα βάρβαρα μέτρα που πέρασε η κυβέρνηση τον τελευταίο χρόνο, κομπάζοντας ότι «μετά και την πρόσφατη ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, η Ελλάδα παρουσιάζει εξαιρετικές επιδόσεις και στην υλοποίηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Δηλαδή, στις απαραίτητες εκείνες αλλαγές - στη δομή της οικονομίας, στο κράτος, στους θεσμούς - προκειμένου να γίνουμε μια "φυσιολογική" χώρα».

Στάθηκε ιδιαίτερα στην απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, εκθειάζοντας τη συμφωνία «με το σύνολο των κοινωνικών εταίρων που επέδειξαν ωριμότητα, ενδυναμώνοντας το ρόλο του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας (ΑΣΕ)». 

Σύμφωνα με τον Γ. Βρούτση, οι αλλαγές στη νομοθεσία για τις ομαδικές απολύσεις - που θα συνεχιστεί τον επόμενο Οκτώβρη - αποτελούν προσαρμογή στα όσα ισχύουν στην ΕΕ και υπηρετεί την απαίτηση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων να αυξομειώνουν ανεμπόδιστα το προσωπικό τους, ανάλογα με τις ανάγκες της κερδοφορίας τους.

Οπως είπε, «θωρακίσαμε τη διαδικασία, σύμφωνα με τις καλύτερες ευρωπαϊκές πρακτικές. Διασφαλίζοντας τόσο τη δυνατότητα των επιχειρήσεων να αναδιαρθρώνονται όσο και την προστασία των εργαζομένων.

Και το σημαντικότερο, αποδεσμεύσαμε το ζήτημα της αναδιοργάνωσης των επιχειρήσεων από την "παγίδα" του πολιτικού κόστους που συνεπαγόταν η διοικητική έγκριση του εκάστοτε υπουργού».

Σε άλλο σημείο, ο Γιάννης Βρούτσης προανήγγειλε νέο γύρο ανατροπών και προνομίων σε όφελος του κεφαλαίου, λέγοντας ότι «η δημιουργία ενός νέου ενάρετου κύκλου ανάπτυξης δεν μπορεί παρά να έρθει μέσα από μια δυναμική ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και της επενδυτικής ζήτησης» και το «σπάσιμο του φαύλου κύκλου της χαμηλής ανταγωνιστικότητας». Δηλαδή, παραπέρα μείωση μισθών, συντάξεων και περαιτέρω χτύπημα των ΣΣΕ, εργασιακών σχέσεων κ.λπ.

Χρησιμοποιώντας ορολογία ...ΣΥΡΙΖΑ, ο υπουργός Εργασίας συνέχισε: «Το ζητούμενο είναι η υγιής και εξωστρεφής, έντιμη και δημιουργική επιχειρηματικότητα, τμήμα μιας παγκόσμιας αλυσίδας αξίας και όχι οι κρατικοδίαιτες και παρασιτικές εκδοχές της που κυριάρχησαν στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας μας.

Και αυτή η υγιής επιχειρηματικότητα δεν μπορεί παρά να έχει στον πυρήνα της το σεβασμό στην εργασία. Τη νόμιμη, ποιοτική και αξιοπρεπή εργασία. Αυτή είναι η καθαρή και στέρεη άποψή μας για το ζήτημα του αναπτυξιακού προτύπου και την πραγματική δημιουργία νέων θέσεων εργασίας».

Ο Γ. Βρούτσης, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, διαχωρίζει τους επιχειρηματίες σε «υγιείς» και σε κρατικοδίαιτα «λαμόγια», με στόχο να βγάλει λάδι το κεφάλαιο και την αντιλαϊκή στρατηγική του.

Με τον ίδιο τρόπο, καλλιεργεί αυταπάτες ότι η επιχειρηματικότητα αν είναι «υγιής», μπορεί να συνυπάρχει με τα εργατικά δικαιώματα, να διασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία. Τα ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλοντας το δικό του αναπτυξιακό «μοντέλο».

Τέλος, ο υπουργός Εργασίας δεν παρέλειψε να στείλει μήνυμα ότι η πολιτική σε όφελος των μονοπωλίων θα περάσει «διά πυρός και σιδήρου», κάνοντας λόγο για «υπέρβαση της διάχυτης διστακτικότητας της κοινωνίας, αλλά και των οργανωμένων αντιστάσεων ομάδων που ήθελαν και θέλουν να διαφυλάξουν τα προνόμια και τις προσόδους τους σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας».

    

         ΕΣΠΑ:     Ερώτηση / Απάντηση

-- Η ΕΕ, όμως, μας δίνει χρήματα για να γίνονται έργα, μέσω ΕΣΠΑ χρηματοδοτούνται τα προγράμματα εργασίας, παιδικοί σταθμοί κ.λπ. Αρα, λοιπόν, έχει και θετικά, δεν μπορούμε να τα απορρίψουμε όλα.

Από πού, όμως, προέρχονται τα χρήματα του ΕΣΠΑ; Τα χρήματα του ΕΣΠΑ είναι χρήματα των λαών των κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Προέρχονται από τη φοροαφαίμαξη του λαού, από την περικοπή και εμπορευματοποίηση στοιχειωδών κοινωνικών υπηρεσιών, από την κλοπή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, τον οποίο το αστικό κράτος αναδιανέμει προς όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Τα λεφτά που συγκεντρώνονται στα κοινοτικά ταμεία από την εισφορά κάθε κράτους έχουν αφαιρεθεί από τους λαούς και αναδιανέμονται στα μονοπώλια.

Για τα κοινοτικά πακέτα, όπως και για το ΕΣΠΑ, υπάρχουν σοβαρές κόντρες σχετικά με το ποια τμήματα της πλουτοκρατίας θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος. Και βέβαια αξιοποιούνται και για την υλοποίηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Πού πάνε κατά κανόνα αυτά τα χρήματα; Η αρχή για τις χρηματοδοτήσεις του ΕΣΠΑ είναι μία και μοναδική: Να διαμορφώνουν συνθήκες, ώστε οι καπιταλιστές να εξασφαλίζουν για μεγάλες χρονικές περιόδους υπερκέρδη.

Οι επενδύσεις πρέπει να είναι «συμφέρουσες», «αποδοτικές», «ανταγωνιστικές». Αυτό σημαίνει ότι η επιλογή τους δε γίνεται με κριτήριο τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.

Είναι πολύ συχνό φαινόμενο έργα ζωτικής σημασίας να μένουν πίσω ή να απορρίπτονται από τη χρηματοδότηση μέσω ΕΣΠΑ σε σχέση με έργα που εκτελούνται από ιδιώτες ή μέσω ΣΔΙΤ και ενισχύουν την κερδοφορία τους. Κι αυτό γιατί βασική προϋπόθεση για την ενεργοποίηση χρηματοδοτήσεων του ΕΣΠΑ είναι οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Και βεβαίως κανένας ιδιώτης επιχειρηματίας δε θα κάνει έργο για να προσφέρει στο λαό. Το κάνει για να βγάλει κέρδος.

Από αυτή τη σκοπιά το ΕΣΠΑ και τα προηγούμενα κοινοτικά «αναπτυξιακά» προγράμματα έχουν φανερό ταξικό χαρακτήρα. Στην Ελλάδα μεγάλο τμήμα τους - πάνω από 40%, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής - επιστρέφει άμεσα στους μονοπωλιακούς ομίλους των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της ΕΕ, ενώ το υπόλοιπο λυμαίνεται η ντόπια αστική τάξη.

Ενα βεβαίως τμήμα τους πηγαίνει και σε ψίχουλα στο λαό με στόχο τη «διαχείριση» και όχι την αντιμετώπιση οξυμένων λαϊκών προβλημάτων.

Και βέβαια είναι λογικό λαϊκές οικογένειες, νέα ζευγάρια να αξιοποιούν έστω και αυτά τα ψίχουλα για να στέλνουν το παιδί τους δωρεάν στον παιδικό σταθμό ή οι μακροχρόνια άνεργοι που πιάνουν δουλειά σε προγράμματα που χρηματοδοτούνται από κονδύλια του ΕΣΠΑ, όπως το πρόγραμμα για την κοινωφελή εργασία (τα λεγόμενα 5μηνα αφού τόσο διαρκεί η εργασία, μετά, οι εργαζόμενοι σ' αυτά ξαναπερνούν στην ανεργία).

Το ΚΚΕ, οι υποψήφιοί του, εξάλλου, παλεύουν ώστε όσο είναι δυνατόν τα όποια κονδύλια δίνονται μέσω της ΕΕ να κατευθύνονται ακριβώς στην κάλυψη τέτοιων εργατικών - λαϊκών αναγκών.

Παλεύουμε ώστε όσα χρήματα έχουν φύγει από τις τσέπες των εργαζομένων και έχουν διοχετευθεί σε δημοτικούς και περιφερειακούς προϋπολογισμούς, να αξιοποιούνται για να καλύπτονται λαϊκές ανάγκες.

Η ίδια η ζωή δείχνει ότι έτσι δεν λύνονται οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

-- Τη στιγμή που προχωράνε οι περικοπές από τους κρατικούς, περιφερειακούς, δημοτικούς προϋπολογισμούς σε υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, στη βάση και των κατευθύνσεων του κεφαλαίου και της ΕΕ, τα χρήματα του ΕΣΠΑ δεν πρόκειται να καλύψουν ποτέ το σύνολο των αναγκών των λαϊκών οικογενειών για παιδικούς σταθμούς.

Οχι μόνο γιατί τα δύο τελευταία χρόνια χιλιάδες παιδιά αποκλείστηκαν από το πρόγραμμα, όχι μόνο γιατί και όσα εντάχθηκαν δεν είναι εξασφαλισμένα για τα επόμενα χρόνια, αλλά και γιατί οι παιδικοί σταθμοί λειτουργούν με όρους «παιδοφυλακτηρίου», με ελάχιστες υποδομές.

-- Τη στιγμή που προωθούνται, με βάση και τις κατευθύνσεις της ΕΕ, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η απελευθέρωση των απολύσεων κ.λπ. τα χρήματα του ΕΣΠΑ που αξιοποιούνται για τα λεγόμενα «προγράμματα απασχόλησης» δεν λύνουν την ανάγκη όλοι οι εργαζόμενοι να έχουν δουλειά με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Το «πρόγραμμα της κοινωφελούς εργασίας» μοιράζει ψίχουλα στους εργαζόμενους για πέντε μήνες. Μειώθηκε η ανεργία από την υλοποίηση τέτοιων προγραμμάτων;

Οι ανάγκες της εργατικής οικογένειας δεν σταματούν μετά τους πέντε μήνες... Θυμίζουμε επίσης ότι σε μεγάλο ποσοστό οι εργαζόμενοι που εντάχθηκαν στα προγράμματα παρέμειναν για πολλούς μήνες και παραμένουν ακόμα απλήρωτοι...

Ο λαός, λοιπόν, δεν έχει τίποτα να κερδίσει περιμένοντας τα «ψίχουλα του ΕΣΠΑ», όταν η πολιτική της ΕΕ που στηρίζει τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης σαρώνει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

«Πολιτικός πολιτισμός»

Παρουσίασε συνδυασμό για την Περιφέρεια Αττικής ο Τζήμερος και είπε: «Οι περιφέρειες καλούνται να επιλέξουν αν θα συνεχίσουν να είναι εστίες κομματικών συναλλαγών και εξυπηρετήσεων ή θα αποτελέσουν βασικά κύτταρα δημιουργίας και ανάπτυξης. 

Ο συνδυασμός αποτελεί ένα κίνημα πολιτών, το οποίο προτείνει έναν διαφορετικό πολιτικό πολιτισμό συμμετοχής και συνεργασίας». Το ότι ο Τζήμερος είναι γνήσιος υπερασπιστής των συμφερόντων του κεφαλαίου, που απεχθάνεται οτιδήποτε έχει σχέση με δικαιώματα των εργαζομένων, είναι γνωστό. 

Απλά, επειδή μίλησε για «κίνημα πολιτών» και «πολιτικό πολιτισμό», οφείλουμε να θυμίσουμε μερικές τοποθετήσεις του: «Οταν το ΠΑΜΕ έχει καταλύσει κάθε έννοια νομιμότητας, όταν έρχεται ο τουρίστας από την Ιαπωνία ένα ταξίδι ζωής για να επισκεφτεί την Ακρόπολη και τη βρίσκει κλειστή από δέκα νταβατζήδες του ΠΑΜΕ, τι είναι αυτό; Δεν είναι φασισμός; 

Οταν προσπαθεί να αποπλεύσει ένα πλοίο και πάνε και καταλαμβάνουν τον καταπέλτη, αυτό δεν είναι φασισμός;». Οι εργατικές κινητοποιήσεις για το δικαίωμα στη δουλειά, στο φαΐ, στο μεροκάματο, για τον Τζήμερο είναι φασισμός... Μέχρι τα μπούνια αντιδραστικός και εχθρικός προς το λαό.

* * *

Του φταίνε οι διαδηλώσεις

Είναι γνωστό ότι ο Γ. Καμίνης έχει δώσει ...αγώνες για τον περιορισμό και την απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας. Και συνεχίζει να δίνει το στίγμα του. Ισχυρίστηκε λοιπόν ότι οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων πλήττουν την κοινωνική δραστηριότητα και τις επιχειρήσεις στο κέντρο. 

Μάλιστα, επικαλέστηκε και την ιδιότητά του ως καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου για να μας πείσει ότι το δικαίωμα στη συνάθροιση και τη διαδήλωση πλήττει άλλα δικαιώματα, όπως την ελεύθερη κυκλοφορία των κατοίκων και των επισκεπτών, την επιχειρηματική δραστηριότητα και την ασφάλεια, που επίσης το Σύνταγμα προστατεύει, όπως είπε. 

Συναινεί έτσι στον απώτερο στόχο της άρχουσας τάξης να μπουν οι λαϊκοί αγώνες στο γύψο, να φιμωθούν οι αντιδράσεις απέναντι σε μια πολιτική που καταδυναστεύει το λαό. Λογικό, θα πει κανείς. Εδώ, ολόκληρη πρόταση νόμου συνέταξε για τον περιορισμό και την απαγόρευση διαδηλώσεων, με στόχο το χτύπημα του εργατικού λαϊκού κινήματος.

«Γιατί να πάω να ψηφίσω στις ευρωεκλογές; Ετσι και αλλιώς δεν θα αλλάξει τίποτα. Με την αποχή ίσως στείλω κάποιο μήνυμα»

Το μήνυμα που θα στείλουν οι εργαζόμενοι στις ευρωεκλογές του Μάη πρέπει να βάζει στο στόχαστρο το κεφάλαιο, την ΕΕ, το αστικό πολιτικό σύστημα, την πολιτική που ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση που ζουν αυτοί και οι οικογένειές τους.

Γι' αυτό έχουν μια μόνο επιλογή: Να ενισχύσουν το ΚΚΕ και να παλέψουν μαζί του. Αλλωστε, η αποχή ως στάση έχει δοκιμαστεί. Το 2009 πολλοί νέοι δεν πήγαν να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές αλλά τα πράγματα δεν άλλαξαν υπέρ του λαού, κανένα μήνυμα δεν δόθηκε. Ισα ίσα χειροτέρεψε η κατάσταση. Το γεγονός είναι ένα: Δεν ιδρώνει το αυτί των κυβερνήσεων, της ΕΕ και των αφεντικών από την αποχή στις εκλογές. Δεν τους τρομάζουν η απάθεια και η ανοχή. Γι' αυτό άλλωστε υπάρχει και διεθνής πείρα. Στις ΗΠΑ με πολύ μικρή συμμετοχή στις εκλογές εναλλάσσονται κανονικότατα αντιλαϊκοί Πρόεδροι και κυβερνήσεις.

Εξάλλου, όταν το σύστημα δεν καταφέρνει να πείσει τους εργαζόμενους να στηρίζουν ενεργά την αντιλαϊκή πολιτική, τους θέλει αμέτοχους, απογοητευμένους και στη γωνία. Τους θέλει έξω από την εργατική - λαϊκή οργάνωση και πάλη και πολιτικά απαθείς. Θέλει να μην είναι οι εργαζόμενοι εμπόδιο στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς τους.

Οσοι εργαζόμενοι, νέοι, αυτοαπασχολούμενοι, γυναίκες:

• Δίκαια αηδιάζουν με τα αστικά κόμματα. Γιατί είναι σάπια γιατί υπηρετούν το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση των πολλών για να κερδίζουν οι λίγοι, οι καπιταλιστές. Γι' αυτό το λόγο πρέπει να καταποντιστούν στις εκλογές τα κόμματα της συγκυβέρνησης, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
• Δίκαια δεν έχουν εμπιστοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ, βλέπουν με επιφύλαξη ότι προσαρμόζεται μπροστά στην προοπτική της ανάληψης της κυβέρνησης δίνοντας όρκους πίστης στο κεφάλαιο. Στους παλιότερους άλλωστε θυμίζει παλιές και δοκιμασμένες τακτικές του ΠΑΣΟΚ. Γιατί η πολιτική του είναι πολιτική στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης στο πλαίσιο της ΕΕ.
• Δίκαια δεν πείθονται από τις μεταμορφώσεις του σάπιου πολιτικού συστήματος του κεφαλαίου, τα «θολά ποτάμια», τους δήθεν νέους και άφθαρτους που βγαίνουν μέσα από τα σπλάχνα επιχειρηματικών κέντρων και αναμασούν παλιές και φθαρμένες αντιδραστικές προτάσεις, στηρίζουν μέχρι τα μπούνια την ΕΕ.
• Δίκαια απορρίπτουν τη φασιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή που είναι τραμπούκοι του συστήματος, μπράβοι του κεφαλαίου ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Εχουν τη δυνατότητα με την ψήφο τους να μη στηρίξουν το αστικό πολιτικό σύστημα και την αναμόρφωσή του ισχυροποιώντας το ΚΚΕ στις εκλογές και στους αγώνες.

Η ψήφος στο ΚΚΕ:

Θα κατατεθεί στη μόνη πραγματική λύση, που βρίσκεται στην οργάνωση του λαού, στην προσπάθεια ο λαός να αποκτήσει πίστη στη δύναμή του και να μην περιμένει από εναλλαγές κυβερνήσεων, στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ, για να σωθεί.

Θα κατατεθεί στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας, στον αγώνα για να μπουν εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα, να δυναμώσει η πάλη για όλα τα προβλήματα του λαού και της νεολαίας. Για δυνατή, ισχυρή εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση που θα αντιπαλεύει τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, ανοίγοντας το δρόμο για την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο: Την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με εργατική - λαϊκή εξουσία.

1770 Γεννιέται ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, οπλαρχηγός της Επανάστασης του 1821.

1821 Οι Σπετσιώτες με αρχηγούς τα αδέλφια Γκίκα και Παναγιώτη Μπόταση, τον πλοίαρχο Γεώργιο Πάνου και τον Ομηρίδη Σκυλίτση ξεσηκώνονται και υψώνουν τη σημαία της Επανάστασης στο νησί. Το παράδειγμά τους ακολουθούν ο Πόρος, η Αίγινα και η Σαλαμίνα.

1827 Ενώ οι Τούρκοι πολιορκούν την Ακρόπολη της Αθήνας και ο Αιγύπτιος Ιμπραήμ λεηλατεί την Πελοπόννησο, η Γ' Εθνοσυνέλευση στην Τροιζήνα εκλέγει τον Ιωάννη Καποδίστρια Κυβερνήτη της Ελλάδας και ψηφίζει νέο Σύνταγμα.

1885 Ο Γερμανός μηχανικός Γκότλιμπ Ντέμλερ παίρνει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τη μηχανή εσωτερικής καύσης.

1897 Πεθαίνει ο Γερμανός συνθέτης και πιανίστας Γιόχαν Μπραμς.

1912 Γεννιέται ο αθλητής, γιατρός και μαχητής της Ειρήνης Γρηγόρης Λαμπράκης.

1918 Αποβιβάζεται στο Χάνκο η γερμανική «Βαλτική Μεραρχία», με σκοπό την κατάπνιξη της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Φινλανδία. Η επανάσταση είχε ξεσπάσει στις 27/1/1918, ενώ έληξε στις 15/5 με νίκη των αντεπαναστατικών δυνάμεων και των ξένων επεμβασιών.

1926 Απαγορεύεται με νόμο η λειτουργία των μη φασιστικών συνδικάτων στην Ιταλία.

1927 Το ΚΚΕ οργανώνει στην Αθήνα (θέατρο «Απόλλων») συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά της ιμπεριαλιστικής αγγλοαμερικανικής επέμβασης στην Κίνα και του βάρβαρου βομβαρδισμού της πόλης Νανκίν.

1928 Δικάζονται ο Νίκος Καζαντζάκης και ο Δημήτρης Γληνός. Κατηγορούνται για διάδοση ανατρεπτικών ιδεών, επειδή ήταν ομιλητές σε εκδήλωση για τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Σοβιετική Ενωση.

1931 Η κυβέρνηση Βενιζέλου καταθέτει στη Βουλή το νομοσχέδιο «Περί Τύπου», με το οποίο αποσκοπεί να φιμώσει, κυρίως, τον επαναστατικό Τύπο.

1948 Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν υπογράφει το γνωστό «σχέδιο Μάρσαλ».

1949 Ανασχηματίζεται η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση της Ελεύθερης Ελλάδας. Πρόεδρός της αναλαμβάνει ο Δημήτρης Παρτσαλίδης.

1962 Ο Ενβέρ Χότζα (Α' Γραμματέας του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας) καλεί το ΚΚ Κίνας να πάρει ανοιχτή θέση «ενάντια στον χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό». Το ρήγμα στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα βαθαίνει. Οι σχέσεις της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας και της ΕΣΣΔ είχαν περιέλθει σε πλήρη ρήξη, με την ΕΣΣΔ να έχει διακόψει τις σχέσεις της (11/12/1961) και τη ΛΔ της Αλβανίας να αποχωρεί ουσιαστικά από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας στις αρχές του 1962 (επίσημα στις 13/9/1968).

1962 Πεθαίνει ο πρωτεργάτης της ελληνικής μουσικής Μανώλης Καλομοίρης.

1968 Συγκροτείται στη Ρώμη η Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση (ΕΣΑΚ). Η ΕΣΑΚ αποτέλεσε τον πόλο συσπείρωσης του ΚΚΕ στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αφότου το Αντιδικτατορικό Εργατικό Μέτωπο (ΑΕΜ), που είχε συγκροτηθεί τον Αύγουστο του 1967, έγινε μετά τη διάσπαση του Κόμματος (12η Πλατιά Ολομέλεια, 1968) η συνδικαλιστική παράταξη του λεγόμενου «ΚΚΕ εσωτερικού».

1974 Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ καταγγέλλει, με ανακοίνωσή του, τη συμμετοχή της χούντας σε συνωμοσία με σκοπό την ανατροπή του Προέδρου Μακαρίου και την κατάργηση της ανεξαρτησίας της Κύπρου.

1999 Ξεκινά ο βομβαρδισμός του Βελιγραδίου από τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ.

1999 Αρχίζει στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη συνδικάτων και συνδικαλιστών από την Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την Ανασυγκρότηση του Συνδικαλιστικού Κινήματος. Η Συνδιάσκεψη αποφάσισε τη συγκρότηση του ΠΑΜΕ, ενώ οι 1.500 περίπου συμμετέχοντες πραγματοποίησαν πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία και τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, διαμαρτυρόμενοι για το ΝΑΤΟικό βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας.