ΑΡΝΟΎΜΑΙ ΝΑ ΓΊΝΩ ΣΚΛΑΒΟΣ! ΕΣΥ?...

Αν είσαι νέος εργαζόμενος ή άνεργος και ψάχνεις για δουλειά, διάβασε το. Αυτό θα είναι το εργασιακό σου μέλλον:

Το κατά Βρούτση Ευαγγέλιο

«Το παράδειγμα της COSCO, το οποίο προκλητικά αντιστρέφει η συγκυβέρνηση, είναι αποκαλυπτικό: Η δημιουργία κάποιων εκατοντάδων θέσεων εργασίας από την πολυεθνική υπολείπονται κατά πολύ των 30.000 θέσεων εργασίας που χάθηκαν από ναυτιλιακές εταιρείες που έκλεισαν, από μικρές μεταφορικές εταιρείες που έβαλαν λουκέτο, από συσκευαστήρια που είδαν τον τζίρο τους να εξανεμίζεται (...)

Κάθε εργαζόμενος προσλαμβάνεται ως ανειδίκευτος εργάτης (...) Η εταιρεία έχει το δικαίωμα μετακίνησης χωρίς συμφωνία του εργαζόμενου.

Η υπέρβαση του ωραρίου μεταφράζεται ως "οικειοθελής προσφορά", για να αυξάνεται ο απλήρωτος χρόνος της εργασίας.

Η αμοιβή είναι 40 ευρώ την ημέρα μαζί με τα επιδόματα, τις πρόσθετες αμοιβές για νυχτερινή εργασία, τις αργίες και τα εκτός έδρας.

Στην αμοιβή επίσης περιλαμβάνονται και όλες οι κρατήσεις, εισφορές, φόροι κλπ. Οι εργαζόμενοι, αν και με ημερομίσθιο, πληρώνονται την τελευταία ημέρα του μήνα.

Η εταιρεία έχει δικαίωμα καταγγελίας της σύμβασης, αν παραβιαστεί ένας όρος ή ο εργαζόμενος απουσιάσει χωρίς άδεια 3 ημέρες, σε διάστημα ενός έτους.

Αλίμονο δηλαδή στον εργαζόμενο που θα απεργήσει! Σε περίπτωση ασθένειας του εργαζομένου, η εταιρεία δικαιούται να ελέγχει με γιατρό της δικής της επιλογής τον ασθενή». (...)

«Ο εργαζόμενος αναλαμβάνει έναντι της εταιρείας την υποχρέωση πίστης, δηλαδή δεσμεύεται με όρους μαφίας να μη λέει κουβέντα σε κανέναν για τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της δουλειάς του (...) υπάρχει καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας, με αποδοχές 300-400 ευρώ.

Οι συμβάσεις είναι ημερήσιες και γίνονται μέσω εταιρείας που έχει συσταθεί γι' αυτό το σκοπό και μέσω πέντε υπεργολάβων.

Το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων είναι επινοικιασμένοι στη θυγατρική της COSCO, τη ΣΕΠ, από την εταιρεία "Διακίνηση ΑΕ", θυγατρική της κατασκευαστικής εταιρείας ΕΛΓΕΚΑ.

Οι υπόλοιποι εργάζονται ανάλογα με το αν υπάρχει πλοίο, σε συνθήκες εργασίας χειρότερες από των "ελεύθερων λιμενεργατών" της δεκαετίας του '30.

Οι νοικιασμένοι εργάτες απασχολούνται σε ημερήσια βάση, σε συμφωνία με την ΕΛΓΕΚΑ, η οποία διαθέτει από 19 εργαζόμενους και κάτω, ώστε να μην μπορούν να σχηματίσουν σωματείο.

Η αναγκαία πολύμηνη εκπαίδευση πάνω στη λειτουργία μεγάλων μηχανημάτων συμπυκνώθηκε σε εκπαίδευση λίγων ημερών.

Σύμφωνα με καταγγελίες, οι χειριστές ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα κάνει τις περισσότερες και τις πιο γρήγορες "κινήσεις" για να εξασφαλίσουν παραπάνω μέρες εργασίας.

Επίσης, στο λύσιμο και στο δέσιμο των εμπορευματοκιβωτίων, εργάζονται ανασφάλιστοι με 25 ευρώ μεροκάματο!».

***

«Πέρσι, ο κύκλος εργασιών της πολυεθνικής αυξήθηκε κατά 7,26% και την ίδια στιγμή οι αμοιβές και τα άλλα «έξοδα προσωπικού», όπως τα ονοματίζουν, μειώθηκαν κατά 7,65%.

Στα παραπάνω, προστίθενται και κάμποσα εργατικά ατυχήματα που έγιναν σε συνθήκες εντατικοποίησης της δουλειάς και έλλειψης μέτρων ασφάλειας των εργαζομένων.

Αυτή είναι η ανάπτυξη για την οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση: Χαράς ευαγγέλιο για το κεφάλαιο, κόλαση για τους εργαζόμενους και το λαό...» (από το portal t του KKE . WWW. 902.gr)

Δοξάστε τους!!!

 

Δεν πάει

άλλο...

Γελοίοι...

Στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής δημοσιεύτηκε περισπούδαστο άρθρο του αναπληρωτή καθηγητή και γνωστού θεράποντα της ορθής σκέψης Μαραντζίδη, όπου μεταξύ άλλων διαβάζουμε και τα εξής:

*

«Αν κάτι εντυπωσιάζει πραγματικά τα τελευταία χρόνια είναι πως ο μετακομμουνιστικός κόσμος, οι χώρες δηλαδή που εξήλθαν ή εξέρχονται από τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, σημαδεύουν όλο και περισσότερο με την παρουσία τους τις διεθνείς εξελίξεις. Περίπου το ένα τρίτο του πλανήτη, που μέχρι πρότινος βρισκόταν στο περιθώριο, τώρα καταλαμβάνει νέα θέση. Η κατάρρευση του κομμουνισμού σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση έφερε τους πληθυσμούς των χωρών αυτών στο προσκήνιο της παγκόσμιας σκηνής (...) Τελικά, από μια παράξενη ειρωνεία της ιστορίας, είναι ο καπιταλισμός που απελευθέρωσε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους από τις αλυσίδες τους (...) Οι μετακομμουνιστικές δημοκρατίες της ανατολικής Ευρώπης κατάφεραν μέσα σε είκοσι χρόνια κάτι εντυπωσιακό και ίσως πρωτοφανές στη σύγχρονη Ιστορία: τη διπλή μετάβαση, δηλαδή, την οικοδόμηση μιας οικονομίας της αγοράς, πλαισιωμένης ταυτόχρονα από δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς»...

***

Ας δούμε τώρα, στα 20 και πλέον χρόνια μετά, το είδος της «εντυπωσιακής μετάβασης» για την οποία πανηγυρίζουν οι «σοφοί» πέριξ των εφοπλιστών

και ας τα κωδικοποιήσουμε για να διαπιστώσουμε πώς μετριέται η «ελευθερία» και η «δημοκρατία» της ανατροπής, πρώτα και κύρια στην ίδια την πρώην Σοβιετική Ενωση, στη σημερινή Ρωσία.

*

Στη Ρωσία, λοιπόν, εκεί όπου οι Πούτιν και Μεντβέντεφ έχουν διακηρύξει την «οριστική ρήξη» με το σοβιετικό παρελθόν και όπου

- στο πλαίσιο του καπιταλιστικού παρόντος -

το άθροισμα των περιουσιών των 400 πλουσιότερων «ολιγαρχών» Ρώσων φτάνει το μισό και πλέον του ΑΕΠ της χώρας,

συμβαίνουν τα εξής:

*

1) Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ο πληθυσμός της Ρωσίας, λόγω της εκτίναξης της θνησιμότητας, έχει μειωθεί κατά 10 εκατομμύρια. Υπολογίζεται, δε, ότι η μείωση του πληθυσμού μέχρι το 2025 θα φτάσει τα 18 εκατομμύρια και μέχρι το 2050 θα έχει ξεπεράσει τα 26 εκατομμύρια.

«Οι διαστάσεις και η άνευ προηγουμένου αύξηση της θνησιμότητας και η χειροτέρευση της υγείας του πληθυσμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι τόσο σημαντικές που εμφανίστηκε η απειλή της εθνικής ασφάλειας της χώρας»,

ήταν το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε πριν μια διετία η 10η Σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας, που δημοσίευσε τα συμπεράσματά της σε άρθρο υπό τον τίτλο «Αργός θάνατος»...

Το ποσοστό θνησιμότητας στη Ρωσία είναι τόσο υψηλό ώστε να συγκρίνεται με εκείνο των χωρών της Αφρικής.

Τα αίτια της αυξανόμενης θνησιμότητας αποδίδονται στην κατάρρευση του συστήματος Υγείας, της Πρόνοιας, στην κακή διατροφή και στην υπαγωγή των Ρώσων σε καθεστώς στρεσογόνων καταστάσεων, όπως η ανεργία...

*

2) Σύμφωνα με τις μελέτες που ολοκληρώθηκαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, η γεννητικότητα στη Ρωσία από το 1987 μειώθηκε κατά 2 φορές, η θνησιμότητα αυξήθηκε κατά 1,5 φορές, ο αριθμός των θανάτων ξεπερνούσε σταθερά τον αριθμό των γεννήσεων κατά 2,5 φορές. Στη Ρωσία η μεγάλη θνησιμότητα του ικανού για εργασία πληθυσμού από αφύσικες αιτίες είναι κατά 2,5 φορές υψηλότερη απ' ό,τι στις προηγμένες χώρες και κατά 1,5 φορές υψηλότερη απ' ό,τι στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Σε μια σειρά περιοχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας η διάρκεια ζωής των ανδρών δεν ξεπερνάει τα 55 - 56 χρόνια.

Ο μέσος όρος για το σύνολο της χώρας ήταν μετά την πτώση του σοσιαλισμού τα 61,4 χρόνια - πιο χαμηλό από το προσδόκιμο ζωής των ανδρών στο Μπαγκλαντές!

Για σύγκριση:

Η μέση διάρκεια ζωής των ανδρών το 1961 ήταν 64 χρόνια και των γυναικών 72 χρόνια.

*

3) Σύμφωνα με τους επιστήμονες γιατρούς της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας,

«οι συνέπειες των γκορμπατσοφικο-γελτσινικο-πουτινικών μεταρρυθμίσεων οδήγησαν στο γεγονός ότι μέσα σε 10 χρόνια (1989 - 1999) όλες οι κατηγορίες ασθενειών στη Ρωσία αυξήθηκαν κατά 15,4%».

*

4) Ακόμα ένας αριθμός που συγκλονίζει:

Μόνο από τη μαζική έξαρση του αλκοολισμού που σημειώθηκε μετά την ανατροπή, σε διάστημα μιας 20ετίας στη Ρωσία έχασαν τη ζωή τους πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι!

Για σύγκριση:

Στα 10 χρόνια πολέμου στο Αφγανιστάν σκοτώθηκαν 12.000 στρατιωτικοί. Με άλλα λόγια, από το αλκοόλ πέθαναν στη μετασοβιετική Ρωσία κατά 250 φορές περισσότερα άτομα από τις στρατιωτικές απώλειες που είχε σε 10 χρόνια η Σοβιετική Ενωση στο Αφγανιστάν.

Επίσης:

Μόνο τη δεκαετία 1999 - 2009, όπως καταγράφεται από την υπηρεσία του ΟΗΕ, ο αριθμός των ναρκομανών αυξήθηκε κατά 60%, στη σημερινή Ρωσία υπάρχουν πάνω από 1,5 εκατομμύριο χρήστες ηρωίνης και τα κέρδη των εμπόρων ναρκωτικών ξεπερνούν ετησίως τα 75 δισ. δολάρια, αφού η Ρωσία έχει μετατραπεί στη μεγαλύτερη αγορά ηρωίνης με το 20% του παγκόσμιου εμπορίου του συγκεκριμένου «προϊόντος» να διενεργείται στο έδαφός της...

*

5) Τρομακτικά είναι τα στοιχεία για τη θνησιμότητα των παιδιών και μητέρων.

Η θνησιμότητα των παιδιών στον πρώτο χρόνο της ζωής τους είναι κατά 2 - 3 φορές υψηλότερη απ' ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.

Ο παιδικός πληθυσμός, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009, έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά 12,3%. Η μητρική θνησιμότητα στη Ρωσία είναι κατά 5 - 10 φορές υψηλότερη απ' ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.

*

6) Η «σπουδαία», κατά ορισμένους, μεταβατική διαδικασία από το σοσιαλισμό στην άγρια «οικονομία της αγοράς» και στους «δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς», συνοδεύτηκε, κατά την πρώτη μόνο δεκαετία, από πρωτοφανή στην ιστορία αύξηση των κοινωνικών νοσημάτων, όπως είναι η φυματίωση, η σύφιλη, η ναρκομανία, οι μολυσματικές ηπατίτιδες.

Η θνησιμότητα από φυματίωση σε σύγκριση με το 1990 αυξήθηκε κατά 2,5 φορές. Από το 1990 έως το 1997 η νοσηρότητα από σύφιλη αυξήθηκε κατά 64 φορές.

Ας σημειωθεί ότι στο πλαίσιο του σοβιετικού κράτους, στα πρώτα μόλις χρόνια της νεαρής Σοβιετικής Ενωσης εξαλείφθηκαν οι μολυσματικές ασθένειες.

*

7) «Εξαρση της φτώχειας στη Ρωσία» είναι ο τίτλος με τον οποίο περιγράφεται στα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα.

Σύμφωνα με τη ρωσική στατιστική υπηρεσία «Ροστάτ», στο πρώτο τρίμηνο του 2011 ο αριθμός των Ρώσων, τα εισοδήματα των οποίων δεν ξεπερνάνε το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης, αυξήθηκε κατά 2,3 εκατομμύρια.

Ετσι, ο αριθμός των ανθρώπων που ζούνε - επισήμως - κάτω από τα όρια της φτώχειας έφτασε τα 22,9 εκατομμύρια ανθρώπους, που αποτελούν το 1/6 του πληθυσμού της Ρωσίας.

*

8) Από τα μεγαλύτερα θύματα της ανατροπής στη Σοβιετική Ενωση, και όχι μόνο, ήταν τα παιδιά. Η ίδια η διευθύντρια της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ, η Κάρολ Μπέλαμι, είχε αναγκαστεί να παραδεχτεί, παρουσιάζοντας την έκθεση του 2004, ότι

«η οικονομική ανάπτυξη (σ.σ. μετά το 1990) στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην ΕΣΣΔ απέκλεισε τα παιδιά».

Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία (και πάλι της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ), ένα στα τρία παιδιά στη σημερινή Ρωσία ζει κάτω των ορίων της φτώχειας, στις ρωσικές πόλεις κυκλοφορούν πάνω από 2 εκατομμύρια «παιδιά του δρόμου», ενώ πάνω από 700.000 παιδιά βρίσκονται σε ιδρύματα, «παρατημένα» από τις οικογένειές τους.

Και κάτι ακόμα:

Κάθε χρόνο στη μετασοβιετική Ρωσία εξαφανίζονται πάνω από 30.000 παιδιά, τα οποία είτε καταλήγουν στη «βιομηχανία» λευκής σαρκός, την παιδική πορνεία, είτε θυσιάζονται στο εμπόριο οργάνων...

*

Ολα αυτά είναι πράγματι «εντυπωσιακά».

Εντούτοις, ποτέ δε θα γίνουν τόσο «εντυπωσιακά» όσο «εντυπωσιακή» είναι η γελοιότητα εκείνων που τα βαφτίζουν μετάβαση στην... «ελευθερία» και στη «δημοκρατία».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Σαν σήμερα

1870 Στο γαλλοπρωσικό πόλεμο, οι Γάλλοι με τον Ναπολέοντα τον 3ο ηττώνται από τους Πρώσους του στρατάρχη Χέλμουτ Καρόλου Μόλτκε, στη μάχη του Σεντάν. Η ήττα άνοιξε στα πρωσικά στρατεύματα το δρόμο για το Παρίσι.

1916 Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βουλγαρία συνασπίζεται με τις κεντρικές αυτοκρατορίες και κηρύσσει τον πόλεμο στη Ρουμανία.

1923 Σεισμός 7,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ σημειώνεται στην Ιαπωνία και καταστρέφει τελείως τη Γιοκοχάμα και παραλίγο το Τόκιο. Τουλάχιστον 142.000 άτομα σκοτώνονται, ενώ 2,5 εκατομμύρια μένουν άστεγα.

1935 Συλλαλητήρια ξεσπούν σε όλη τη Μεσσηνία παρά την απαγόρευση της Αστυνομίας.

1939 Τα χαράματα της 1ης Σεπτέμβρη 1939, στις 4.45, τα γερμανικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Πολωνία. Αρχίζει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.

1944 Γενικό προσκλητήριο του ΕΑΜ για τη συντριβή του φασισμού.

1945 Ιδρύεται στην Αθήνα η «Ενωση Δημοκρατικών Συλλόγων Αθηνών».

1946 Διεξάγεται δημοψήφισμα για την επαναφορά των Γλύξμπουργκ. Με βία και νοθεία πλαστογραφείται η θέληση του ελληνικού λαού.

 

Συκοφάντες του σοσιαλισμού

Στην «Καθημερινή» πανηγυρίζουν για κατορθώματα στις χώρες της πρώην σοσιαλιστικής κοινότητας, οι οποίες, υποτίθεται, «κατάφεραν μέσα σε είκοσι χρόνια κάτι εντυπωσιακό και ίσως πρωτοφανές στη σύγχρονη Ιστορία: τη διπλή μετάβαση, δηλαδή, την οικοδόμηση μιας οικονομίας της αγοράς, πλαισιωμένης ταυτόχρονα από δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς». Με τέτοια παραληρήματα, για την πορεία των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, από τις ανατροπές μέχρι σήμερα, το μόνο που μπορείς να νιώσεις είναι ανατριχίλα. Βέβαια, για αρθρογράφους τύπου Μαρατζίδη, το μόνο που ενδιαφέρει είναι πώς θα συντριβούν οι δυνάμεις του λαού, ώστε να μην αμφισβητηθεί η κυριαρχία του κεφαλαίου, να διαιωνίζεται η εκμετάλλευση, να μπορούν να κερδίζουν οι κεφαλαιοκράτες, να ακυρωθούν λαϊκές κατακτήσεις. Τέτοιες, που πολλές φορές ήταν ...κολλητικές και για τις χώρες του καπιταλισμού.

Με το θράσος της αυθαιρεσίας του ...νικητή, περιγράφει την ιστορία των πρώην σοσιαλιστικών χωρών όπως γουστάρει στα αφεντικά του. Παραγράφοντας ότι μιλάμε για τις κοινωνίες που είχαν επιλύσει ακρογωνιαία ζητήματα επιβίωσης: Εξασφαλισμένη εργασίας για όλους. Προσφορά στέγης σε όλους. Πραγματικά πλήρης και ολότελα δωρεάν κάλυψη των αναγκών όλου του λαού σε όλες τις υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας. Μια κοινωνία που πετύχαινε τη σταθερή και συνεχή βελτίωση όλων των δεικτών οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, με τρόπο που επιδρούσε άμεσα στη συνεχή βελτίωση του επιπέδου ζωής των πολιτών.

Ομως, όλα αυτά ήταν πράγματα κομμουνιστικά. Και για να τα πετύχουν, δεν υπήρχε - δεν επιτρεπόταν να υπάρχει - κεφάλαιο, δεν είχαν ιδιωτικές επιχειρήσεις, η γη ανήκε σε όλους. Αυτά, που η «Καθημερινή» και οι αρθρογράφοι της εχθρεύονται μέχρι θανάτου, έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν και - χάριν της δημοκρατίας - να εκλείψουν ολοσχερώς. Ετσι ακριβώς έγινε, για να κερδίσουν τη δήθεν δημοκρατία, που ακριβοπλήρωσαν με τη γενικευμένη εξαθλίωση και τη φτώχεια των λαών, στο όνομα του πλουτισμού των νεοκαπιταλιστών που έβαλαν στο χέρι τη δημόσια περιουσία. Την εμφάνιση εκατοντάδων χιλιάδων αστέγων και δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων. Τη μείωση του προσδόκιμου ζωής και την αύξηση της παιδικής θνησιμότητας, πρώτη φορά στη μεταπολεμική περίοδο, σαν αποτέλεσμα της παράδοσης της Υγείας στους εμπόρους της Υγείας του λαού. Την επανεμφάνιση του αναλφαβητισμού, που είχε εξαφανιστεί πολύ πριν από τον πόλεμο. Την εξάπλωση της χρήσης των ναρκωτικών σε πρωτοφανή, ακόμα και για τα παγκόσμια δεδομένα, επίπεδα. Την ανατροπή της ζωής δεκάδων εκατομμυρίων πολιτών - εργαζομένων, που στο όνομα της ...δημοκρατίας, τους έκλεψαν κάθε όνειρο και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Ο καθένας μας μπορεί να φανταστεί πως οι αυλοκόλακες του συστήματος θα οργιάζουν ενάντια στο σοσιαλισμό μετά από δέκα - είκοσι χρόνια, όταν σήμερα που ακόμα οι προσωπικές μνήμες είναι ζωντανές, τολμούν να μιλούν για αποκατάσταση της δημοκρατίας, που για να στεριώσει η παλινόρθωση του καπιταλισμού διαμέλισαν χώρες, προκάλεσαν δεκάδες πολέμους με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, βομβάρδισαν κοινοβούλια. Οι βρωμιές τους δε θα περάσουν. Οι εργαζόμενοι, όλοι όσοι προσβλέπουμε σε μια καλύτερη ζωή, ειδικά οι νέοι που αποτελούν το βασικό στόχο της βρώμικης προπαγάνδας ενάντια στο σοσιαλισμό, οφείλουμε να κρατήσουμε άσβεστη την εικόνα που υπάρχει στο μυαλό και την ψυχή, για τα πραγματικά επιτεύγματα των λαών του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Για να φτάσουμε γρηγορότερα στην κοινωνία, για την οποία παλεύουμε.

Αντιγραφή από τον την εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 28/8/12

 

Προ κ Ι Πρετεντέρη, ενταύθα:

κύριε

Έχω απαντήσει στα δύο τελευταία σου άρθρα: (τι σημαίνει υπουργός; Τετάρτη 18/7/12  και  θείοι από το Σικάγο 23/7/12) (το παρών) γιατί δεν τα δημοσίευσες? Πονάνε? και εγώ για να πονέσεις στα έγραψα. Αν θέλεις κάνε μου και μήνυση, θα έρθω εγώ μάρτυρας!... Αν δεν τα δημοσιεύσεις, θα κάνω ότι μπορώ για να μάθει ο κόσμος πόσο πονάς και με τι κόπο βγάζεις το ψωμί σου! Γιαυτό στο επαναλαμβάνω, πως ο μισθός σου είναι ποιο άξιος ακόμη και από το μισθό των ποιο ανάξιων που έχει ξεβράσει η ιστορία!

Αυτό είναι το ένα απαντητικό σημείωμα μου δεν δημοσίευσες. Το δημοσιεύω εγώ:

Μα το θεό η πένα σου σοκάρει: είσαι αδίστακτος! Τόσο πολύ έχεις υποτιμήσει τη νοημοσύνη του κόσμου? Δεν λέω, έναν κόσμο τον μπλέξατε στα δίχτυα σας, τον παρασύρατε και του κλέψατε την ψήφο υπέρ της φασιστικής χρυσής αυγής με την οποία είσαστε ομοϊδεάτες, (ύπουλα) προβοκατόρικος μηχανισμός είναι η χρυσή αυγή, όπως είσαι και εσύ. Σε αποκαλώ προβοκάτορα και αδίστακτο, γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που βιάζεις την πραγματικότητα. Εκμεταλλεύεσαι την αδυναμία φτωχών και στερημένων ανθρώπων και προσπαθείς να τους στρέψεις εναντίον του εαυτού τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν στερούνται τη γνώση, γιατί είναι κουτοί, όπως εσύ νομίζεις – τύποι σαν και σένα: οι (πληρωμένοι κονδυλοφόροι) του σάπιου συστήματος που υπηρετείς, τους κρατάνε μακριά από το κοινωνικό γίγνεσθαι: στο περιθώριο της ζωής. Έτσι τους θέλετε: εύκολη λεία για τη χρυσή αυγή σας… Όπως ξέρετε πολύ καλά, η απεργία των χαλυβουργών έχει εννέα μήνες διάρκεια, δεν τους στήριξε κανένας άλλος πολιτικός φορέας  στο διάστημα αυτό, παρά μόνο το ΚΚΕ, αυτό θέλετε να συσκοτίσετε από τα μάτια του κόσμου. Γιατί δεν αντιπαρατίθεστε με τα πολιτικά σας επιχειρήματα, ευθέως, ώστε να πάρετε και την ανάλογη απάντηση, - και  αντί αυτού, προβάλετε τις μαριονέτες σας, χρυσή αυγή κτλ, σαν δήθεν υποστηριχτές των απεργών -  με τους οποίους εσείς, υποτίθεται:  «διαφωνείτε!» στημένο παιχνίδι δηλαδή. Μιλήσατε για νταβατζηλίκια: και εδώ κάνετε πως δεν ξέρετε ότι χωρίς πόρνη, δεν θα υπάρξει καν το είδος του  νταβατζή! επομένως και εδώ κάνεις αντιστροφή της πραγματικότητας, γιατί στην προκειμένη περίπτωση: όπως χωρίς το εργατικό χέρι δεν υπάρχει παραγωγή: άρα και εδώ δεν μπορεί να υπάρξει κηφήνας, συγνώμη, νταβατζής ήθελα να πω. Και κάτι τελευταίο: έχεις σκεφτεί ποτέ και (φτύσε τον κόρφο σου) γιαυτό που θα σου πω: σε αυτό το σύστημα που υποστηρίζεις με αυτό τον υπερβάλλοντα ζήλο, αν σου συμβεί κάτι πολύ σοβαρό, χωρίς τι δική σου θέληση, όπως έχει συμβεί σε πολλούς συνανθρώπους μας: (βάλε ότι θέλεις στο μυαλό σου) το μυαλό δεν θα σκεφτεί ποτέ κάτι που δεν έχει σχέση η ανθρώπινη φύση με την καθημερινότητα της ζωής! Εκεί μέσα είναι και η «στραβή»  Γιάννη, τι θα κάνεις?...

ΥΓ τα όσα γράφω είναι προσωπικές μου απόψεις μόνο.

Δείτε και φρίξτε! Αυτά είναι μερικά από τα ποταπά επιχειρήματα του εν λόγο κυρίου, λέει:

  

Σε μια χώρα, δηλαδή, όπου το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή φωνάζουν επειδή χρειάστηκε να δραστηριοποιηθεί ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και να επέμβουν τα ΜΑΤ για να εφαρμοστεί μια δικαστική απόφαση και να λειτουργήσει ένα εργοστάσιο.

Τι μας λέει εδώ ο ποιητής?  η άτιμη πένα: θέλει να μας πει, ότι δεν είναι αιτία του προβλήματος ο αγώνας των εργαζομένων, που έχει στριμώξει κυβέρνηση και κηφήνες που θέλουν να δουλεύουν οι εργάτες στο κάτεργο με 500 ευρώ το μήνα, και αυτοί αντιστέκονται εννέα μήνες τώρα και δέχονται συμπαράσταση από οργανώσεις όλου του πλανήτη για τον ηρωικό τους αγώνα.  Όχι, θέλει να το προσπεράσει αυτό και να το κάνει δώρο στους ομοϊδεάτες του. και για να είναι και πιστικός, παριστάνει ότι διαφωνεί και μαζί τους.

Άλλο μαργαριτάρι: διαβάστε το:

 Σε μια χώρα όπου κάθε επένδυση χρειάζεται να προσπεράσει μύρια όσα νταβατζιλίκια και πάλι κανένας δεν ξέρει αν θα συμφωνήσουν τελικά ο Λαφαζάνης και το ΠΑΜΕ.

 Ε, λοιπόν, σε μια τέτοια χώρα μόνο κορόιδα ή λαμόγια μπορεί να έλθουν να επενδύσουν. Ούτε καν θείοι από το Σικάγο!..

Και αυτό θα ισχύει όσο η Ελλάδα παραμένει η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης. Με σοβιετικές νοοτροπίες και αποκρουστικές διαδικασίες.

Τι να του πεις τώρα? ότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει το ψωμί από το παντεσπάνι: ή γνωρίζει κάτι περισσότερο και θέλει να μας τρομοκρατήσει για να κερδίσει χρόνο.

Πάντως,  η γνώμη μου είναι ότι το παλικάρι έχει χάσει την ψυχραιμία του, και αυτό γιατί  δεν μπορώ να φανταστώ ότι με αυτά που γράφει κάνει διαφήμιση στον σοβιετικό τρόπο ζωής!

Γιατί αν δεν με απατά η μνήμη μου και δεν με απατά, πιστεύω και την δική σας, τα προηγούμενα χρόνια περνούσαμε καλύτερα, επομένως, αφού περνούσαμε καλύτερα γιατί να δεχτούμε τα χειρότερα? επειδή κατά τον Πρετεντέρη και το σινάφι του θα το θεωρούσε σοβιετικό τρόπο ζωής!...

Τρίτη άποψη] Το μήνυμα που δεν έλαβαν

Η διάλυση του κοινωνικού ιστού και το εκλογικό αποτέλεσμα

Του Βασίλη Κρεμμυδά

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

 

Με τρεμάμενο χέρι γράφω. Εχω διαλυθεί από το βράδυ των εκλογών. Οταν στα Καλάβρυτα η Χρυσή Αυγή ξεπερνάει το 6% σε ψήφους και στο Δίστομο πλησιάζει το ίδιο ποσοστό, είναι δυνατόν να μη νιώθει κανείς τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια του; Από πού να κρατηθώ για να δω καλά αυτό το αποτέλεσμα, να το χωνέψω για να μπορέσω να το εξηγήσω; Να καταλάβω γιατί αυτές οι πρόσφατες κάλπες έκρυβαν τόσο πολλές (ακόμη ασφαλισμένες, ευτυχώς) βόμβες, μικρές και μεγάλες;

Από την άλλη, αφού το αποτέλεσμα κατά κάποιον τρόπο οριστικοποιήθηκε, βγήκαν οι αρχηγοί των κομμάτων να διαπιστώσουν και να ερμηνεύσουν. Αυτό ήταν ένα δεύτερο σοκ• έδειξαν πεντακάθαρα ότι δεν κατάλαβαν τίποτε• νόμισαν ότι ο λαός απλώς τιμώρησε τα δύο (ή τρία;) κόμματα του Μνημονίου 2 και αυτό είναι όλο! Δεν έχουν καταλάβει ότι η ανατροπή δεν είναι μία αλλά περισσότερες.

Πάντα είχα την απορία, την επιστημονική απορία, τι είναι τέλος πάντων αυτός ο λαός που με τόση ευλάβεια επικαλούνται οι πολιτικοί! Εννοούν βεβαίως την κοινωνία• η οποία όμως αποτελείται από πλούσιους, λιγότερο πλούσιους, καθόλου πλούσιους, φτωχούς, πάμπτωχους, πεινασμένους, άθλιους• και ότι αυτές οι κατηγορίες κατατάσσονται σε κοινωνικές τάξεις με διαφορετικά έως αντίθετα συμφέροντα η μία από την άλλη. Το «λαός» λοιπόν και μάλιστα «κυρίαρχος» είναι μια απάτη εις βάρος της νοημοσύνης μας.

Οταν πριν από λίγο καιρό ο ένας από τους τρεις εταίρους της κυβέρνησης Παπαδήμου αποχώρησε δηλώνοντας ότι φεύγει γιατί δεν θέλει να συμβάλει στην «επανάσταση των εξαθλιωμένων», είχα γράψει ότι η Ιστορία με έχει μάθει πως οι εξαθλιωμένοι μάλλον τις τάξεις του φασισμού πυκνώνουν - όχι της επανάστασης. Λυπάμαι που οι λεγόμενοι πολιτικοί αρχηγοί δεν το γνωρίζουν.

Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε προεκλογικά να μιλούν για κοινωνική συνοχή! Την ώρα που οι ίδιοι κατά την τελευταία δεκαετία, τουλάχιστον, έχουν πασχίσει να τη διαλύσουν• έχουν πασχίσει μέσω της πολιτικής τους να εξουθενώσουν την κοινωνία, να διαλύσουν την κοινωνική συνείδηση των ανθρώπων, να διαλύσουν τον κοινωνικό ιστό.

Ο τύπος ανθρώπου που έχει προκύψει ύστερα από αυτές τις πολιτικές είναι ένας άνθρωπος που δεν πιστεύει σε τίποτε, που δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν και τίποτα, που δεν ελπίζει, που βλέπει ότι δεν μένει κανένα περιθώριο για τη δική του κοινωνική υπόσταση - ίσως και ότι η κοινωνία δεν τον χρειάζεται, τον έχει αποβάλει. Τα τελευταία χρόνια αυτός ο τύπος ανθρώπου αυξήθηκε γεωμετρικά. Αυτού του τύπου άνθρωποι όμως δεν αποτελούν κοινωνική τάξη, δεν έχουν κοινά συμφέροντα, δεν είναι σε θέση να δώσουν κάτι ο ένας στον άλλον. Είναι απελπισμένοι.

Οι κοινωνικές συμπεριφορές αυτών των ανθρώπων δεν μπορεί να μην είναι «εναντίον»• εναντίον της κοινωνίας που τους έβαλε στο περιθώριο, εναντίον των υπευθύνων για το κατάντημά τους• δεν μπορεί να μην είναι συμπεριφορές τύπου «γαία πυρί μιχθήτω» - αυτοί οι άνθρωποι έχουν χάσει τα πάντα, όχι μόνο το ψωμί τους και το γάλα του μωρού τους• έχουν χάσει την ψυχή τους. Μπροστά στην κάλπη θα σκεφτεί ένας τέτοιος άνθρωπος τι είναι δημοκρατικό και τι δεν είναι; Ποιος είναι με την Ευρώπη και ποιος δεν είναι; Ποιος υπερασπίζεται το ευρώ και ποιος τη δραχμή;

Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο μήνυμα που έβγαλαν οι τελευταίες κάλπες. Και είναι κρίσιμο να το αντιληφθούν οι ηγεσίες• όλες. Αν δεν το καταλαβαίνουν πρέπει να πάνε το γρηγορότερο σπίτι τους.

Οι κάλπες είπαν: όλες οι ηγεσίες που συνέβαλαν στη διάλυση της κοινωνίας, στην εξουθένωση και στην εξαθλίωσή της να πάνε στο σπίτι τους. Το πολιτικό σύστημα, όπως είναι αρθρωμένο, πρέπει να εξαφανιστεί.

Ακόμη και μετεκλογικά αν παρακολουθήσουμε τι γίνεται, την αθλιότητα με την οποία οι ηγεσίες συμπεριφέρονται απέναντι στο πρόβλημα του σχηματισμού κυβέρνησης, θα καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα: κάθε εντολοδόχος πρωθυπουργός δεν πασχίζει πρωτίστως πώς θα σχηματιστεί κυβέρνηση, αλλά πώς θα αποφύγει τις τρικλοποδιές των άλλων και την ευθύνη της προκήρυξης νέων εκλογών!

Το δεύτερο μήνυμα της κάλπης είναι και εναντίον συγκεκριμένων προσώπων - ηγεσιών. Η κάλπη ζήτησε νέα πρόσωπα, νέες σχέσεις στην κοινωνία και με την κοινωνία.

Ο Βασίλης Κρεμμυδάς είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Οι απόψεις σας

Κύριε καθηγητά έχετε δίκιο, αλά μήπως το κοινωνικό σύστημα που ζούμε έκλεισε τον κύκλο του και η αλλαγή πρέπει να είναι ριζική. Μήπως είναι η ώρα να σταθούμε σαν άνθρωποι με σεβασμό μπροστά στην ιστορική μας διαδρομή, και να πάμε πολύ πίσω, να πάμε εκεί που ο άνθρωπος κάνει τα πρώτα βήματα του συλλογικού τρόπου ζωής με τα γνωστά για την εποχή του άλματα προόδου; (που δυστυχώς ελάχιστη γνωρίζουμε και όχι τυχαία) (...)

 Αναφέρομε στην πρωτόγονη ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ εποχή, νομίζω βοηθάει για να κάνουμε συγκρίσεις με το σήμερα. Που ξέρεις; τίποτα δεν μπορεί να ξέρεις: αν δεν μάθεις! (…)

ΥΓ από τα απαντητικά σχόλια του άρθρου σας, δεν είναι τυχαίο: προκύπτει ότι και στο εκλογικό αποτέλεσμα! Ευχαριστώ.

Πάνος αγγελοπουλος11/5/2012 19:16

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Αναλυτικό ρεπορτάζ: παρμένο  από την εφημερίδα Ριζοσπάστης.

 Διάβασε το:

Σάββατο 24 Μάρτη 2012 - Κυριακή 25 Μάρτη 2012 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αρχή φόρμας

Σελ. /32 Τέλος φόρμας

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η Goodyear, η Pirelli και τα ψέματα της ΝΔ

Γρηγοριάδης Κώστας

Στην προσπάθεια να προσδώσει αληθοφάνεια στις συκοφαντίες ενάντια στους εργατικούς αγώνες και το ΚΚΕ, η ΝΔ γράφει, μεταξύ άλλων, στο σημείωμα που διένειμε στα στελέχη του κόμματος η γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού, με τον τίτλο «Οι ευθύνες της αριστεράς»:

«(Η "αριστερά") εξανάγκασε με στοχευμένες κινητοποιήσεις και μαξιμαλιστικές θέσεις μεγάλες και μικρότερες επιχειρήσεις να βάλουν "λουκέτο", καταδικάζοντας στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους. Αναφέρουμε για παράδειγμα ότι στις αρχές της 10ετίας του 1990, Pirelli και Goodyear αποχώρησαν από την Ελλάδα, επειδή τα συνδικάτα δεν δέχθηκαν τη μείωση του προσωπικού κατά 10%. Μέχρι τότε, το 80% των ελαστικών αυτοκινήτων κατασκευαζόταν στην Ελλάδα και γίνονταν και εξαγωγές, ενώ σήμερα εισάγονται όλα».

Ποια είναι η πραγματικότητα; Το παράδειγμα της Goodyear είναι αποκαλυπτικό και ξεσκεπάζει τους εμπνευστές της σπέκουλας σε βάρος των εργατικών αγώνων. Το εργοστάσιο της Goodyear στη Σίνδο της Θεσσαλονίκης έκλεισε οριστικά το καλοκαίρι του 1996. Εως τότε, διατηρούσε το 50% της ελληνικής αγοράς και ταυτόχρονα έκανε εξαγωγές ύψους 5 δισ. δραχμές (περίπου 15 εκ. ευρώ), ποσό μεγάλο για την εποχή.

Η λειτουργία του εργοστασίου ξεκίνησε το 1978. Τα οικονομικά αποτελέσματα που κατέγραφε ήταν αξιοζήλευτα για τις επιχειρήσεις της εταιρείας σε άλλες χώρες. Ενδεικτικά, οι πωλήσεις της Goodyear Hellas, από 15,2 δισ. δρχ. το 1992, έφτασαν στα 18 δισ. δρχ. το 1993 και στα 23,3 δισ. δρχ. το 1995. Αντίστοιχα, τα κέρδη της επιχείρησης στην Ελλάδα, από το 1 δισ. δρχ. το 1992 διαμορφώθηκαν στα 1,8 δισ. το 1994 και στα 1,7 δισ. το 1995. Σύμφωνα με δημοσιεύματα στα οικονομικά φύλλα της εποχής, η μέση απόδοση των ιδίων κεφαλαίων ξεπερνούσε ακόμα και το 35%!

Τη χρονιά που έκλεισε, το εργοστάσιο της Σίνδου κάλυπτε το 0,9% της παγκόσμιας παραγωγής της Goodyear και συνεισέφερε κατά 3,5% στα παγκόσμια κέρδη της πολυεθνικής. Με άλλα λόγια, η Goodyear είχε κέρδος από τη δραστηριοποίησή της στην Ελλάδα και μάλιστα, το 1995, μια χρονιά πριν κλείσει το εργοστάσιο, είχε αναβαθμίσει τον μηχανολογικό του εξοπλισμό, με επένδυση ύψους 900 εκατ. δρχ.

Το γεγονός, εξάλλου, ότι η πολυεθνική απολάμβανε ιδιαίτερης μεταχείρισης από το τότε αστικό κράτος, καθώς και το ότι το σύνολο των κρατικών παραγγελιών σε ελαστικά (κύρια για τις Ενοπλες Δυνάμεις) πήγαινε στην Goodyear, συνιστούσε παράγοντα αύξησης και διασφάλισης της κερδοφορίας της. Σημειωτέον ότι από το 1994 η ελληνική καπιταλιστική οικονομία βρισκόταν σε φάση μεγέθυνσης. Μέχρι το 2008, ο μέσος όρος ανάπτυξης του ελληνικού ΑΕΠ ήταν 3,4% σε ετήσια βάση.

Τι έγινε;

Τι έγινε, λοιπόν, και έκλεισε το εργοστάσιο; Η ΝΔ και οι άλλοι συκοφάντες του εργατικού κινήματος λένε πως η απαίτηση των 350 εργαζομένων για υπογραφή ικανοποιητικής Συλλογικής Σύμβασης, είναι αυτή που οδήγησε την εταιρεία στο να βάλει λουκέτο. Στην πραγματικότητα, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε παρέμβει ανοιχτά υπέρ της πολυεθνικής και είχε σύρει την πλειοψηφία του σωματείου, που ήταν επίσης ΠΑΣΟΚ, σε συμβιβασμό με την εργοδοσία.

Το ίδιο το σωματείο, έγραφε σε ανακοίνωσή του μετά το λουκέτο: «(...) εφέτος, όπως επιθυμούσε η εταιρεία, υπογράψαμε σύμβαση και δεχτήκαμε μειώσεις επιδομάτων, μείωση προσωπικού, λειτουργία 4ης βάρδιας εκεί που η εταιρεία επιθυμούσε για φέτος, με δυνατότητα επέκτασης σε όλο το εργοστάσιο, όταν η εταιρεία το επιθυμούσε. Ολα τα παραπάνω, με στόχο τη μείωση του κόστους (...)» («Ριζοσπάστης», 24/6/1996).

Αρα, το παραμύθι των «κακών» εργαζομένων, που με τις «μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις τους κλείνουν τα εργοστάσια», όπως λέει η ΝΔ και άλλοι, δεν μπορεί να σταθεί ούτε για αστείο στην περίπτωση της Goodyear. Ο λόγος για τον οποίο έκλεισε το εργοστάσιο, είναι ο ίδιος για τον οποίο ο κάθε καπιταλιστής επενδύει ή αποσύρει τα κεφάλαιά του από έναν κλάδο, από μια χώρα, μια επιχείρηση: Η μεγιστοποίηση του κέρδους του.

Τι είχε γίνει στην πραγματικότητα; Εβδομήντα χρόνια μετά την εμφάνισή της στην Ευρώπη, η αμερικάνικη Goodyear, όπως και άλλες πολυεθνικές εταιρείες - μεγαθήρια στον κλάδο τους, έσπευσε να εκμεταλλευτεί τις σαρωτικές ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και να μεταφέρει μέρος της παραγωγής σε χώρες με μικρότερο συγκριτικά «εργατικό κόστος», αναδιαρθρώνοντας εκ βάθρων τα εργοστάσιά της.

Λίγους μήνες πριν βάλει λουκέτο στο εργοστάσιο της Σίνδου, η Goodyear διέθετε σε 8 χώρες στην Ευρώπη και στη Βόρειο Αφρική 10 μονάδες, εκ των οποίων οι δύο στην Τουρκία, με 13.000 εργαζομένους. Τη διαφορά όμως έκανε η υπερσύγχρονη - πρώην κρατική - μονάδα παραγωγής ελαστικών αυτοκινήτων, που απέκτησε η πολυεθνική στην Πολωνία και η απόφασή της να πραγματοποιήσει εκεί επενδύσεις για την παραγωγή ελαστικών υψηλής τεχνολογίας.

Η συγκεκριμένη επένδυση σχεδιαζόταν αρχικά να γίνει στην Ελλάδα, όπου, σύμφωνα με Ελληνα - στέλεχος της επιχείρησης, «το κόστος παραγωγής ανά μονάδα παραγόμενου προϊόντος (στην Ελλάδα) ήταν απόλυτα ανταγωνιστικό σε σύγκριση με το αντίστοιχο του υπολοίπου ευρωπαϊκού δικτύου». Σαν αποτέλεσμα, αν και κερδοφόρο, το εργοστάσιο της Σίνδου διαγράφηκε από τα επενδυτικά πλάνα της επιχείρησης και μετά από λίγους μήνες έκλεισε οριστικά, μαζί με άλλα εργοστάσια της εταιρείας στην Ευρώπη (Γαλλία, Ιταλία) και την Αφρική (Μαρόκο).

Είναι αυτονόητο ότι, σε όλες τις παραπάνω χώρες, το εργατικό κίνημα ήταν είτε πολύ αδύναμο, είτε ενσωματωμένο πλήρως, για να μπορεί κανείς να του αποδώσει ευθύνες στο κλείσιμο των εργοστασίων της Goodyear, εξαιτίας «μαξιμαλιστικών θέσεων» και τα άλλα φαιδρά που λέει η ΝΔ. Η ίδια η πολυεθνική, στην ανακοίνωση που εξέδωσε στις 22/6/96, παραδεχόταν ότι το λουκέτο στη Σίνδο ήταν αποτέλεσμα «διαρθρωτικών αλλαγών στην ευρωπαϊκή στρατηγική της εταιρείας στην παραγωγή ελαστικών».

Ακόμα και το ΒΗΜΑ της εποχής, διαχρονικός εκφραστής της αστικής προπαγάνδας, σε σχετικό δημοσίευμα (27/8/1996) αναγκαζόταν να ομολογήσει: «Κάποιες θυγατρικές μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών στην Ελλάδα κερδίζουν για λογαριασμό τους τη μάχη της ανταγωνιστικότητας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, κάποιες τη χάνουν. Οι πολυεθνικές συγκεντρώνουν λοιπόν τις δραστηριότητές τους σε ορισμένες χώρες, συνεκτιμώντας το κόστος παραγωγής και πολλά άλλα κριτήρια. Αυτό συμβαίνει και με την Goodyear».

Στο ίδιο ρεπορτάζ, το ΒΗΜΑ αναφερόταν και σε δήλωση του τότε προέδρου της Goodyear, Samir F. Gibara, ο οποίος, λίγους μήνες πριν το λουκέτο στη Σίνδο, είχε ανακοινώσει κέρδη - ρεκόρ για την πολυεθνική, εξαγγέλλοντας ταυτόχρονα «γεωγραφική διαφοροποίηση της παραγωγικής ικανότητας...».

«Λουκέτα» - καρμπόν

Με άλλα λόγια, το λουκέτο στο εργοστάσιο ήταν προμελετημένο και καμιά σχέση δεν έχει με τους αγώνες των εργαζομένων για αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες δουλειάς. Ακόμα και το γεγονός ότι ήταν ένα κερδοφόρο εργοστάσιο, δεν εμπόδισε την πολυεθνική να το κλείσει, αφού το κέρδος από τη μεταφορά της παραγωγικής δραστηριότητας σε άλλη χώρα, εν προκειμένω στην Πολωνία, ήταν μεγαλύτερο και άρα η απόφαση για λουκέτο προειλημμένη.

Μάλιστα, όπως έγραφε το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη», αμέσως μετά το λουκέτο, στο εργοστάσιο (25/7/1996), «στη διάρκεια σύσκεψης χτες στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, ο Ι. Ρεγκούζας, μέλος της ΤΕ της ΝΔ και νομαρχιακός σύμβουλος, ανέφερε πως είχε πληροφορηθεί σχετικά για τη μελέτη μετεγκατάστασης πριν από 4 μήνες, από υπάλληλο της Good Year»!

Στο ίδιο ρεπορτάζ, ο τότε αντιπρόεδρος της πολυεθνικής στην Ευρώπη Σίλβιαν Βαλένσι και ο (επίσης τότε) υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της εταιρείας στην Ελλάδα, Μιχάλης Λαβετζής, εμφανίζονται να ομολογούν δημόσια ότι το λουκέτο ήταν προγραμματισμένο και ότι «η εταιρεία περίμενε την καλοκαιρινή περίοδο για να κλείσει το εργοστάσιο, ούτως ώστε να μην υπάρξουν επικίνδυνες συνέπειες». Τη μέρα που ανακοινώθηκε ότι κλείνει το εργοστάσιο, η πλειοψηφία των εργαζομένων ήταν σε καλοκαιρινή άδεια.

Πανομοιότυποι είναι οι λόγοι για τους οποίους και η Pirelli έκλεισε το δικό της εργοστάσιο στην Πάτρα, το 1991, προβάλλοντας τότε σαν αφορμή τις κινητοποιήσεις των 800 εργαζομένων ενάντια στις απολύσεις 200 συναδέλφων τους και ενώ η εταιρεία βρισκόνταν και αυτή σε φάση «αναδιοργάνωσης». Για του λόγου το αληθές, την περίοδο που έκλεινε η Goodyear, στέλεχος της Pirelli δήλωνε σε οικονομική εφημερίδα: «Σήμερα, δεν πρέπει να λέμε ότι το κόστος εργασίας στην Ελλάδα είναι υψηλό και γι' αυτό η παραγωγή δε συμφέρει εδώ, αλλά να λέμε ότι το κόστος αυτό είναι αλλού χαμηλότερο σε σχέση με το ελληνικό και γι' αυτό συμφέρει η παραγωγή αλλού».

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους έκλεισε η «Φριγκογκλάς», που ήταν κερδοφόρα και η ιδιοκτησία της αποφάσισε να μεταφέρει σε άλλο κράτος τις δραστηριότητές της, απολύοντας την πλειοψηφία των εργατών. Οπως και η «ΖΗΜΕΝΣ HELLAS» στη Θεσσαλονίκη, που ήταν επίσης κερδοφόρα, ή τα εργοστάσια ζάχαρης, η ΕΤΜΑ που πήγε στην Κίνα, και χιλιάδες ακόμα επιχειρήσεις, που είτε μαράζωσαν από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, είτε τα αφεντικά τους τις μετέφεραν σε άλλες χώρες, είτε τις έκλεισαν για να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους σε άλλους, περισσότερο κερδοφόρους κλάδους.

Κάτι ακόμα: Για τη μεταφορά επιχειρήσεων σε άλλες χώρες, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι διπλά υπόλογοι στους εργαζόμενους, στους οποίους με θράσος κουνάνε το δάχτυλο. Με τους δικούς τους νόμους, το κράτος έφτασε να επιδοτεί μέχρι και την αγορά μηχανήματος fax (!) για τους επιχειρηματίες που έκαναν εξαγωγή κεφαλαίων στο Ελντοράντο των ρημαγμένων Βαλκανίων, μετά από το διαμελισμό τους, στον οποίο πρόθυμα συμμετείχαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στο πλευρό της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Σαν αποτέλεσμα, οι ελληνικές επενδύσεις στην ΠΓΔΜ ανέρχονται σήμερα σε περισσότερα από 1 δισ. ευρώ, ενώ το εμπορικό επιμελητήριο στη Βουλγαρία καταγράφει περίπου 800 ελληνικές επιχειρήσεις, με 82.000 εργαζόμενους στο σύνολο. Οι επιχειρήσεις αυτές αναφέρουν ότι μεταφέρθηκαν εκεί κυρίως, επειδή η Βουλγαρία απολαμβάνει το χαμηλότερο ποσοστό φόρου στην ΕΕ, προσφέρει φτηνά εργατικά χέρια, μακροοικονομική σταθερότητα, καλές υπηρεσίες μεταφορών, φτηνά ακίνητα και ενοίκια, τα περισσότερα εκ των οποίων ισχύουν και για την ΠΓΔΜ.

Διέξοδος ο άλλος δρόμος ανάπτυξης

Να, λοιπόν, ποιος κλείνει τα εργοστάσια: Ο καπιταλισμός σε ανάπτυξη και κρίση. Η αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή, που σημαίνει επενδύσεις μόνο σε κλάδους που είναι κερδοφόροι για το κεφάλαιο, ακόμα και αν εχθρεύονται τις σύγχρονες ανάγκες του λαού. Η ΕΕ των μονοπωλίων και οι ελευθερίες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, για απρόσκοπτη κίνηση κεφαλαίων, όπου και όταν υπάρχει κέρδος για τον καπιταλιστή.

Οι ευθύνες για τα λουκέτα ανήκουν αποκλειστικά στα κόμματα της ΕΕ, με πρώτα τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Είναι η άλλη όψη των μέτρων που νομοθετούν για να βαθαίνει η εργασιακή εκμετάλλευση στις επιχειρήσεις των καπιταλιστών. Αυτούς υπηρετούν με την πολιτική τους και τους υπερασπίζονται, πολεμώντας ακόμα και τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, για να μη στερηθεί ο εργοδότης ούτε σεντ από τα κέρδη του.

Να γιατί η ήττα της πολιτικής τους είναι προϋπόθεση για λαϊκή ευημερία. Να γιατί ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, οι κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής με εργατική λαϊκή εξουσία είναι η μόνη διέξοδος που συμφέρει το λαό, η μόνη ικανή να εξαλείψει την ανεργία, να αναπτύξει στο έπακρο όλες τις παραγωγικές δυνάμεις, να καλύψει τις εγχώριες ανάγκες σε βασικά προϊόντα και να κάνει και εξαγωγές. Αυτή την εναλλακτική λύση θέλουν να κρύψουν από το λαό οι αστοί και τα κόμματά τους, γι' αυτό συκοφαντούν τους αγώνες και το ΚΚΕ.

Αρχή φόρμας

Σελ. /32

Τέλος φόρμας

Copyright © 1997-2012 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ