Κύριε καθηγητά θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν γνωρίζετε την πολιτική θέση του ΚΚΕ σε σχέση με το λεγόμενο κίνημα της πατάτας. Επίσης αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν γνωρίζετε τι σημαίνει κίνημα! όσο αδιάφορος και να είσαστε, ίσως από αιτίες που μόνο εσείς γνωρίζετε, (?) η ιδιότητα σας ως επιστήμονα με εμποδίζει να σας πιστέψω, γιατί το λογοτεχνικό πτυχίο που κατέχετε το πήρατε από έγκριτο πανεπιστήμιο, δεν είναι ένα απλό δίπλωμα οδήγησης, ή ένα πιστοποιητικό κάποιας δεξιότητας, που θα μπορούσε να το εξασφαλίσει κάποιος όπως γινότανε παλιά με «δωράκι» ένα δοχείο λάδι.
Κύριε καθηγητά συγνώμη αν έχω ξεφύγει λιγάκι, πιστέψτε με, δεν είναι του χαρακτήρα μου, αλά τα πράγματα έχουν ξεφύγει, είναι πολύ σοβαρά, δεν ξέρω αν εσάς προσωπικά πόσο σας αγγίζουν τα μέτρα αυτά ΄ και δεν εννοώ αν σας αγγίζουν οικονομικά, αυτό είναι αυτονόητο όλους μας αγγίζουν.
Και κάποιοι μπορεί να έχουμε τον τρόπο μας από άλλες πηγές και να αισθανόμαστε ασφαλείς, μεταξύ αυτών και εγώ, αντέχω ακόμη, πόσο όμως θα αντέχω? αφού ότι έχω στην κατοχή μου αποχτημένο με κόπο και θυσίες απαξιώνεται? Και όχι μόνο αυτό, ποιος έδωσε το δικαίωμα σε αυτούς τους τυχοδιώχτες να απαξιώνουν τη ζωή των ανθρώπων που ακόμη δεν έχουνε γεννηθεί?
Πως γίνεται σε όλες της χώρες του κόσμου, να δεινοπαθούν οι λαοί και να χρωστάνε κι από πάνω! Σε ποιους και γιατί? κύριε καθηγητά?
Ζούμε το παράδοξο στην εποχή μας: από την μια μεριά οι εργαζόμενοι να παράγουν προϊόντα σε υπέρ επάρκεια, …οι ίδιοι να μην έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα αποχτήσουν, να μένουν αδιάθετα τα προϊόντα αυτά, …και να καταστρέφονται μαζί με τα μέσα που τα παράγουν, (εργοστάσια, εγκαταστάσεις, μηχανήματα, γη, κτλ.)
Και σαν απ το θεό σταλμένος εμφανίζεται το ΔΝΤ και μοιράζει λεφτά! («ζωή» με δόσεις) δηλαδή. Για αυτό έχω θυμώσει με κάποιους πανεπιστημιακούς, δεν μου αρέσει το κακέκτυπο: που στρουθοκαμηλίζουν ! ας αφήσουν το ζώο ήσυχο, αυτό που κάνει, έχει χάρη.
Σε αυτά και πολλά άλλα που είναι η γενεσιουργός αιτία πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας κύριε καθηγητά και να μην δίνουμε χαρακτηρισμούς αυθαίρετους σε αυτούς που δεν ευθύνονται για ότι συμβαίνει και που με το δίκιο τους αντιπροτείνουν λύση στο πρόβλημα.
Πρόταση καθαρή και ξάστερη στο λαό που λέει: το κοινωνικό σύστημα που ζούσαμε έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του δεν μπορεί να ξεπεράσει την κρίση του και όσο μένει, γίνεται ποιο επικίνδυνο! Μήπως αυτό δεν είναι αλήθεια? Ιδού η Ρόδος… αλλιώς αφήστε το λαό να αποφασίσει αν θέλει να αυτοδιοικηθεί με βάση την πρόταση του ΚΚΕ, ή αν θέλει να συνεχίσει να αυτό μαστιγώνεται! Καθαρές κουβέντες.
Επισημαίνω: δεν εκπροσωπώ κανέναν, τα όσα γράφω είναι προσωπικές μου απόψεις μόνο.
ΥΓ αν εκ παραδρομής το χάσετε και δεν το δημοσιεύσετε, θα το βρείτε: edomilas.blogspot.com
Του Μίμη Σουλιώτη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012
Επιτέλους η Δεξιά αποφάσισε να ασκεί κριτική από τούδε και στην Αριστερά, και ορθά: «Κρίνε για να κριθείς» όπως το έχει γράψει (με ειρωνική αναστροφή του μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε) ο ποιητής Μαν. Αναγνωστάκης. Σε αντιδιαστολή με τους παχυλούς επαίνους και τις άκριτες ή βίαιες κατακρίσεις, που συνιστούν φεουδαλικές επιβιώνουσες συνήθειες, η πραγματική Αριστερά έχει ως κύριο γνώρισμα και λειτουργία της, όχι την αποδοχή / απόρριψη, παρά την κριτική.
Ο πρόεδρος της ΝΔ έκαμε την έναρξη της κριτικής καταλογίζοντας πολιτικές ευθύνες στα αριστερά κόμματα για τη μεταπολιτευτική επικυριαρχία του κρατισμού και της ιδεολογίας του στην Ελλάδα. Τα περισσότερα από όσα καταλόγισε ο κ. Σαμαράς περί ηθικής αυτουργίας της Αριστεράς για τον κρατισμό είναι ορθά, παρέλειψε ωστόσο να αναφέρει τον κύριο λόγο για τον οποίο το κόμμα του απέφευγε μέχρι σήμερα να κριτικάρει: από το 1975 η ΝΔ άφηνε τον αριστερό λαϊκισμό απερίσπαστον προκειμένου να κόβει ψήφους από το ΠαΣόΚ. Μα καθώς το ΠαΣόΚ έχει πλέον αποδυναμωθεί αισθητά, η σκοπιμότητα εκείνη εξέλιπε και οι απελπισμένοι τέως ψηφοφόροι του δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι• με την κριτική της για τα αριστερά κόμματα η ΝΔ προνοεί ώστε να προσελκύσει τους απεγνωσμένους στον δικό της χώρο και έτσι να επιτύχει στις επικείμενες εκλογές την ποθητή αυτοδυναμία.
Η κατίσχυση του δικομματισμού στη Μεταπολίτευση έσπρωξε την Αριστερά στο απυρόβλητο της κριτικής, με αποτέλεσμα την χαλάρωση και την συνακόλουθη ποιοτική υποβάθμιση του ιδεολογικού και πολιτικού της λόγου. Και σήμερα είναι πρόδηλη η τάση των αριστερών κομμάτων να συνθηματολογούν απλώς και μόνον, μιμούμενα την πρακτική των δύο μεγάλων κομμάτων. Για παράδειγμα, τα αριστερά κόμματα δεν κατόρθωσαν να ξεπεράσουν το εξωπραγματικό εν πολλοίς δίλημμα Μνημόνιο / Αντιμνημόνιο ή, για να αναφερθώ σε απλούστερο παράδειγμα, η Αριστερά δεν έχει πει τίποτα ενδιαφέρον για το «Κίνημα της πατάτας» - πέραν των σχετικών αντικαπιταλιστικών αφορισμών του ΚΚΕ πως το αυτοσχέδιο κίνημα προώρισται να σβήσει κ.λπ.
Οι πατάτες δίνουν (μάλλον, έδιναν) μιαν ευκαιρία: θα μπορούσε η Αριστερά να επιδείξει την ιδεολογική υπεροχή της, δεδομένου ότι οι περιβόητοι μεσάζοντες είναι από τα πιο δεξιά και μισητά υποθέσμια στον κόσμο (και στον υπόκοσμο). Εχουμε λοιπόν μια λαϊκή, αυθόρμητη και αυτοσχέδια, κίνηση των παραγωγών και των καταναλωτών που βαίνει αυξανόμενη και θα αποπροσανατολισθεί ή θα εξασθενήσει αν δεν ενταχθεί σε συγκεκριμένες πολιτικές συντεταγμένες, αν δεν συνδεθεί με άλλα λόγια με τις θεσμισμένες δομές και ιδίως και κατ' αρχήν με την εκ βάθρων ανακαίνιση των αγροτικών και κτηνοτροφικών συνεταιρισμών. Το αυτοσχέδιο και το αυθόρμητο του λαϊκού κινήματος είναι εξάλλου ιδιότητες που δεν συνιστούν αυταξίες για την Αριστερά - έχουν υποστεί στο απώτερο παρελθόν την κριτική του Λένιν μα και του Γκράμσι. Οι δύο αυτές ιδιότητες γίνονται θετικές στο μέτρο που θα ενταχθούν σε προοδευτικούς στόχους• μη λησμονούμε ότι και οι γιαουρτιές και οι πρόσφατοι προπηλακισμοί στην παρέλαση των Ιωαννίνων ήσαν εξίσου «αυτοσχέδιοι και αυθόρμητοι» όσο και το κίνημα της πατάτας.
Η Αριστερά χρωστά να δείξει στους παραγωγούς και τους καταναλωτές ποια πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα έτσι ώστε το κίνημα της πατάτας να στεριώσει σωστά. Εδώ απαιτείται ένα επεξεργασμένο σχέδιο - που η Αριστερά μήτε το διαθέτει μήτε διατίθεται να το εκπονήσει προεκλογικά, καθώς προτιμά τα ετοιματζήδικα συνθήματα και τις αντικαπιταλιστικές ιδεοληψίες που μετεωρίζονται στον θόλο της πολιτικής αοριστίας.
Η ΔΗΜΑΡ ιδιαίτερα, η οποία έχει τις συγκριτικά λιγότερες ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και εμφανίζεται ως η πιο προσγειωμένη αριστερή συνιστώσα καθώς έχει δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να παρακάμψει τις μνημονιακές υπογραφές της, έχει μπροστά της ευρύ πεδίο για να υποβάλει μεταρρυθμιστικές προτάσεις που δεν άπτονται του Μνημονίου, από την κατάργηση των βουλευτικών συντάξεων έως την παύση της μισθοδοσίας του κλήρου. Για την μισθοδοσία του κλήρου (όπου σημειωτέον ότι ο Αρχιεπίσκοπος έχει αρχίσει να χάνει το σεμνό και αισχυντηλό του φωτοστέφανο με τις επανειλημμένες δηλώσεις και τις σχεδόν προκλητικές διακηρύξεις του περί προσφοράς της εκκλησιαστικής περιουσίας στο κράτος), η πρόταση της ΔΗΜΑΡ θα είναι προνομιακή, καθώς η ΝΔ και το ΠαΣόΚ θα εξακολουθήσουν να μιλούν ως δυνάμει πολυσυλλεκτικά κόμματα που ασφαλώς και δεν επιθυμούν να δυσαρεστήσουν το κοινωνικό στρώμα των ρασοφόρων, ενώ περιέργως και τα περισσότερα μικρότερα κόμματα αποφεύγουν να προτάξουν το ζήτημα. Είναι ωστόσο απαράδεκτο να απολύσουμε κοινωνικούς λειτουργούς, δασκάλους, οδηγούς κ.λπ., ενώ συνεχίζουμε να μισθοδοτούμε ιερείς που, στο κάτω κάτω, δεν ήσαν ανέκαθεν μισθοδίαιτοι: παγίωσαν την κρατική μισθοδοσία τους επί Χούντας.
Σε κάθε περίπτωση τα τετριμμένα λαϊκίστικα συνθήματα και οι εύκολες προεκλογικές αριστερές κορόνες δεν θα επαρκέσουν διότι οι ψηφοφόροι ενδιαφέρονται για την αυξομείωση των μισθών και των συντάξεων και για τον τζίρο των μαγαζιών τους απείρως περισσότερο απ' όσο για την ακριβή ημερομηνία πτώσης του καπιταλισμού.
Ο Μίμης Σουλιώτης είναι ποιητής και διδάσκει Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας
dsouliot@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου